Dedal i Ikar to dwie postacie mitologiczne, które na dobre wrosły nie tylko w sztukę, lecz także w popkulturę. Wielu z nas nie kojarzy zagmatwanych powiązań rodzinnych starogreckiego panteonu, jednak na wspomnienie Ikara, staje nam przed oczami młodzieniec, którego własna pycha uniosła zbyt wysoko.
Spis treści
Mit o Dedalu i Ikarze – streszczenie krótkie
Mit o Dedalu i Ikarze to opowieść o ojcu i synu, o niezrozumieniu międzypokoleniowym, o młodzieńczej pysze i jej konsekwencjach. Dedal był wynalazcą mieszkającym na Krecie i służącym królowi Minosowi. Władca zaufał Dedalowi i zdradzał mu różnego rodzaju tajemnice państwowe. Z tego powodu genialny konstruktor nie mógł powrócić do ojczyzny, ponieważ Minos bał się upublicznienia jego tajemnic w obcym państwie. Dedal postanowił wykorzystać swój talent i zbudował skrzydła z ptasich piór i wosku, dla siebie i dla swojego syna Ikara. Obaj wzbili się pewnego dnia w powietrze. Ikar jednak, zupełnie ignorując wcześniejsze ostrzeżenia swojego ojca, wzbijał się coraz wyżej oczarowany swoimi nowymi możliwościami. Promienie słoneczne zaczęły rozpuszczać wosk w jego skrzydłach i te rozpadły się, a młodzieniec spadł do morza i umarł. Dedal odnalazł ciało Ikara wyrzucone na brzeg pobliskiej wyspy, gdzie urządził mu pogrzeb. Potem ruszył w dalszą podróż.
Mit o Dedalu i Ikarze – streszczenie szczegółowe
Dedal mieszkał na Krecie, gdzie cieszył się ogromną sławą i szacunkiem jako genialny konstruktor, wynalazca, artysta i człowiek o niebanalnym umyśle, który był w stanie zaradzić każdej bolączce, zarówno ludzkiej, jak i ogólnopaństwowej. Kretą władał wówczas król Minos, który był władcą doskonałym – mądrym, rozumnym i poświęcającym wszystkie swoje talenty dla dobra kraju. Zbudował ogromną flotę, unikał konfliktów zbrojnych z innymi greckimi miastami i sprawił, że obywatelom Krety żyło się dobrze i dostatnio. Król jednak miał jeden bardzo poważny problem, z którym nie był w stanie sobie poradzić. Jego żona, Pazyfae, w wyniku klątwy rzuconej przez boga mórz i oceanów, Posejdona, zapałała uczuciem wobec świętego byka podarowanego Minosowi.
W wyniku zbliżenia, Pazyfae poczęła dziecko, które urodziło się z ciałem chłopca i z głową byka. Dziecko nazwano Minotaurem i szybko okazało się, że jest ona bardziej potworem niż istotą rozumną. Był w dodatku groźny dla otoczenia, ponieważ domagał się pokarmu z ludzi. Minos, chcąc unieszkodliwić Minotaura, poprosił Dedala o zbudowanie pułapki, z której ten nie mógłby się wydostać. Dedal zbudował więc labirynt, gdzie umieszczono potwora. Sam wynalazca wielokrotnie prosił Minosa o pozwolenie opuszczenia Krety, lecz król nie chciał tracić tak cennego człowieka. Poza tym król bardzo często zwierzał się Dedalowi ze spraw wagi państwowej i bał się, że ta wiedza źle użyta może zaszkodzić jego państwu.
Zrozpaczony Dedal wynalazł sposób na ucieczkę: ulepił z wosku i ptasich piór skrzydła, dzięki którym mógł wznieść się w powietrze. Taki am wynalazek podarował swojemu synowi, Ikarowi i ostrzegł go, by w czasie ucieczki nie leciał zbyt nisko, by skrzydła nie zawilgotniały, ani zbyt wysoko, by słońce nie rozpuściło wosku. Młodzieniec jednak, gdy wzbił się w powietrze, został oczarowany magią lotu i własną złudną potęgą. Wydało mu się, że może zbić się jeszcze wyżej, jednak promienie istotnie rozpuściły wosk, a Ikar spadł do morza i stracił życie. Dedal pochował syna na pobliskiej wyspie i ruszył w dalszą drogę.