Staś Tarkowski to jeden z najpopularniejszych bohaterów polskiej literatury młodzieżowej. Główny bohater W pustyni i w puszczy Henryka Sienkiewicza, mimo upływu stu lat od napisania powieści, nadal jest stawiany młodzieży za przykład, nadal wzrusza, śmieszy i budzi podziw, a wielu nastolatków chciałoby mieć go przy sobie jako przyjaciela.
Charakterystyka Stasia Tarkowskiego
Staś Tarkowski był synem polskiego inżyniera pracującego przy budowie Kanału Sueskiego. Urodził się w Port-Saidzie i nigdy nie widział Polski, jednak dzięki gorącym staraniom ojca, kochał ojczyznę jak tylko mógł. Miał czternaście lat i niestety nigdy nie poznał swojej matki, gdyż ta odeszła przy jego porodzie. W konsekwencji chłopak był wychowywany wyłącznie przez ojca, co wytworzyło między nimi specjalną, silną więź.
Staś Tarkowski był chłopcem wyjątkowym. Mimo młodego wieku charakteryzował się ponadprzeciętną sprawnością fizyczną i siłą. Był wybitnym pływakiem, szybko biegał i dzięki intensywnego treningowi, świetnie strzelał z broni palnej. Wyróżniał się również atletyczną, choć bardzo zgrabną budową ciała.
Jednak to nie siła była największym atutem Stasia, lecz jego charakter i inteligencja. Był to młodzieniec o niezwykłej błyskotliwości, obdarzony wyjątkowo chłonnym umysłem. Można było to wywnioskować po tym, że w wieku czternastu lat znał język polski, angielski, francuski, a także kilka afrykańskich dialektów, które umożliwiały mu bezproblemowe poruszanie się wśród tubylczej społeczności. W szkole był prymusem, lecz sama inteligencja nie stanowiła jeszcze o jego wyjątkowości.
Staś był przede wszystkim bardzo dobrze wychowanym i porządnie poukładanym młodym mężczyzną. Dzięki staraniom jego ojca, nabrał odpowiedniej ogłady i zaczął hołdować szlachetnym wartościom. Jak już wspomniane zostało powyżej, był gorącym patriotą, mimo że nigdy nie był w swojej ojczyźnie. Wyznawał również wartości rodzinne, a także pielęgnował w sobie cechy charakterystyczne dla mężczyzn: odwagę, szlachetność, opiekuńczość, zdolność do poświęcenia się w obronie słabszych, pracowitość, odpowiedzialność, uczciwość. Wszystkie te przymioty przydały mu się, kiedy jego charakter został wystawiony na próbę w momencie, kiedy on i Nel Rawlison zostali porwani przez Arabów.
W czasie porwania, głównym celem Stasia stała się ochrona Nel. Jako starszy oraz jako mężczyzna czuł się w pełni odpowiedzialny za bezpieczeństwo młodszej i bezbronnej przyjaciółki. Staś wykazał się wzorową postawą wielokrotnie rezygnując z własnego dobra, dla poprawy komfortu lub samopoczucia Nel. O Tarkowskim można powiedzieć,że był wyjątkowo twardym i niezłomnym człowiekiem nie tylko jak na młodzieńca, lecz również jak na człowieka dorosłego. Widać to było w scenie spotkania z Mahdim, kiedy Staś świadomy ryzyka, jakiego się dopuszcza,, nie wyparł się wiary chrześcijańskiej i nie przeszedł na islam.
Straszliwym krokiem było dla Stasia zabicie porywaczy, gdyż był wychowywany w duchu miłości do każdego człowieka. Było to jednak konieczne, by uratować życie Nel, jak i jego samego. Kiedy zostali sami i samodzielnie przemierzali afrykańskie bezdroża, Staś musiał wspiąć się na jeszcze wyższy poziom odpowiedzialności i dojrzałości. Musiał dbać o zabezpieczenie żywieniowe, zdobywać leki dla Nel chorej na febrę, a także chronić ich przed dzikimi zwierzętami. Po odzyskaniu wolności, a także po odnalezieniu dwójki dzieci przez rodziców, Staś nie był taki sam jak wcześniej. Przed porwaniem był nieco zarozumiały, lubić się chwalić swoimi umiejętnościami i wywyższać spośród rówieśników. Po przygodach opisanych przez Henryka Sienkiewicza w powieści pt. W pustyni i w puszczy, zmienił się. Stał się spokojniejszy, cichszy, pokorniejszy. Miał świadomość tego, co zrobił i dlaczego postąpił tak, a nie inaczej. W bardzo krótkim czasie odebrał solidną szkołę życia, jakiej nie przechodzi większość dorosłych.
Myślę, że Staś Tarkowski byłby bardzo dobrym przyjacielem, na którym można by było polegać w każdej sytuacji. Zarówno dobrej, jak i wymagającej natychmiastowego działania, ochrony przed niebezpieczeństwem czy zimnej krwi.