Wesele kojarzy nam się przeważnie z przyjęciem, na które zaproszony zostaje istny tłum gości. Podobnie było na weselu w Bronowicach, w trakcie którego świętowano zawarcie związku małżeńskiego pomiędzy Lucjanem Rydlem i Jadwigą Mikołajczykówną. To właśnie to wesele stało się inspiracją dla Stanisława Wyspiańskiego w pracy nad jego najwybitniejszym dramatem. Warto zapoznać się w związku z tym z kalejdoskopem postaci, które sportretował w swoim dziele.
Gospodarz – pochodzący z mieszczaństwa człowiek, który po małżeństwie z chłopką osiadł na stałe na wsi. Wrósł w społeczność wiejską, cieszy się szacunkiem jej członków i sam szczerze szanuje ich. Jest patriotą i ubolewa nad niewolą Polski. To jemu Wernyhora powierza zadanie wzbudzenia powstania polskiego, lecz ten w wyniku lęku przed zbyt wielką odpowiedzialnością oddaje złoty róg Jaśkowi i ceduje na niego to trudne zadanie. W wyniku tego gestu, cały plan zostaje unicestwiony. Gospodarz zmęczony zasypia, a gdy się budzi, nie pamięta niczego.
Gospodyni – pochodząca ze wsi żona Gospodarza. Kobieta będąca w rodzinie w zasadzie równa mężowi, w niektórych przypadkach wręcz nieodzowna. Najważniejsza jest dla niej rodzina, szczęście i spokój jej członków. Skutecznie studzi zapał męża co do wywołania powstania niepodległościowego.
Pan Młody – mieszczanin, który postanowił pojąć za żonę chłopkę. Znajduje się w stanie wręcz ekstatycznego entuzjazmu w związku ze ślubem. Jest zafascynowany światem wsi i życiem chłopów, lecz w kontaktach z żoną bardzo szybko pokazuje się, że jest to zainteresowanie bardzo powierzchowne, niemal na pokaz. Miłość do żony pojmuje w sposób bardzo romantyczny i sentymentalny, obraca się pośród pojęć metafizycznych i jest nieco oderwany od rzeczywistości.
Panna Młoda – twardo stąpająca po ziemi, bardzo pragmatyczna dziewczyna. Kocha męża, lecz jest od niego dużo bardziej „przyziemna”. Wierzy w Boga i w ludowe mądrości przodków. Bywa zazdrosna i często popełnia gafy wynikające z przepaści intelektualnej pomiędzy nią a Panem Młodym i jego rodziną.
Dziennikarz – człowiek o bardzo powierzchownym stosunku do rzeczywistości, co najbardziej widać, kiedy mówi o chłopach i o kobietach. Jego zachowanie jest pozą, pod którą ukrywa swoją bierność wobec rzeczywistości. Jest pełęn pogardy i niesmaku wobec otaczającego go świata.
Poeta – postać stereotypowo wyolbrzymiająca w sobie cechy młodopolskiego dekadenta. Jest to człowiek przesiąknięty pesymizmem, metafizycznym lękiem, niepokojem, negatywnymi przeczuciami i emocjami. Cały świat traktuje jako tworzywo poetyckie. Od problemów ucieka w alkohol oraz w niezobowiązujące kontakty z kobietami. Fascynuje go Rachela, lecz szansa na romans z nią rozwiewa się, gdy dziewczyna orientuje się, że byłaby tylko kolejną dziewczyną w życiu artysty. Twórczość poety jest pusta, pozbawiona głębszego metafizycznego sensu.
Czepiec – typowy polski chłop. Jest głośny i rubaszny, skłonny do hucznej zabawy, co jednak nie oznacza, że nie jest zorientowany w sytuacji politycznej i społecznej czy zdolny do rozmowy na poziomie z inteligentami. Jest patriotą o gorącym temperamencie, co objawia się w popędliwości do bójek. Czepiec jest człowiekiem chętnym zdecydowanie bardziej do czynu niż do refleksji.
Nos – jeden z artystów-dekandentów obecnych na weselu. Dba o wizerunek człowieka nieszczęśliwego, pesymistycznego. Izoluje się od ludzi, ale w taki sposób, by owa izolacja była temat rozmów innych.
Jasiek – drużba Pana Młodego. Młody chłopak, który tętni młodzieńczą energią. Pragnie być bardzo bogaty oraz by inni zazdrościli mu jego bogactwa. Jego atrybutem jest czapka z pawimi piórami, której strzeże jak oka w głowie. Gospodarz daje mu złoty róg i zrzuca na niego odpowiedzialność poinformowania chłopów o początku powstania. Chłopak jednak gubi róg przez co powstanie nie może się zacząć.
Rachela – dziewczyna pochodzenia żydowskiego, która przyszła na wesele niezaproszona. Jest uosobieniem wrażliwej artystki, kobiety wolnej, czułej, która obraca się w świecie metafizycznym. Wszędzie odczuwa poezję, a także potrafi przewidzieć, że niedługo dojdzie do niezwykłych wydarzeń. Jej niezależność i wrażliwość pociąga Poetę, który jednak myśli o niej jedynie jako o kolejnej zdobyczy.
Ksiądz – człowiek wywodzący się z chłopstwa i przez to cieszący się posłuchem wśród swoich parafian. Wypełnia swoją posługę, lecz wydaje się dużo większą wagę przywiązywać do spraw doczesnych, do pieniędzy, majątku oraz do własnej kariery i awansu w hierarchii kościelnej. Sceptycznie odnosi się do małżeństwa Państwa Młodych, jego zdaniem nie będzie ono udane.
Żyd – ojciec Racheli, karczmarz. Stereotypowy przedstawiciel swojego narodu, zależy mu najbardziej na pieniądzach, sam prowadzi interesy z księdzem. Zdaje sobie sprawę ze stosunku Polaków do Żydów.
Wernyhora – mityczny wieszcz narodowy, mądry starzec, który objawia się Gospodarzowi i daje mu sygnał rozpoczęcia powstania. Daje mu złoty róg oraz instrukcje, jak, krok po kroku, powstanie powinno być przygotowane.
Rycerz – legendarny rycerz polski, Zawisza Czarny. Postać symbolizująca męstwo, siłę, odwagę, miłość do ojczyzny i jej dawną potęgę. W dramacie rozmawia z Poetą, by położyć kres jego intelektualnej i patriotycznej bierności i dekadentyzmowi. Chce zainspirować go do szlachetnych czynów.
Stańczyk – legendarna postać z obrazu Jana Matejki, nadworny błazen Zygmunta Starego. Człowiek o wielkie inteligencji, mądrości oraz przenikliwości. Drwiną i żartem potrafił wytknąć wady i błędy nawet władcom. Objawia się Dziennikarzowi i krytykuje jego pesymistyczne zakłamanie zawodowe, które prowadzi do wprowadzenia w podobny stan całego narodu, przez co nikt nie ma motywacji do walki o wolność.
Chochoł – postać fantastyczna symbolizująca możliwość odrodzenia się narodu i odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności. W znaczeniu dosłownym jest to słomiana osłona, pod którą ukryto kwiaty w ogrodzie, by nie obumarły od mrozu.
Hetman – postać nierzeczywista, symbolizująca szlachecką degrengoladę moralną oraz egoizm i elitaryzm dawnej szlachty. Naród jest dla niego hołotą.