Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Opowieści z Narnii C.S. Lewisa to niesamowita historia wypełniona po brzegi fantastycznymi oryginalnymi postaciami. To powieść, która w pewien sposób odmieniła oblicze literatury fantasy, a także jako pierwsza użyła tradycyjnych, uniwersalnych kodów kulturowych, jednak w odświeżonej i ożywionej wersji. Losy poszczególnych bohaterów wydają się znajome, choć wpasowane są w zupełnie nowy, piękny kontekst.
Aslan to chyba najważniejsza postać z Opowieści z Narnii C.S. Lewisa, choć nie jest to wcale bohater pierwszoplanowy, główny. To prawowity przywódca Narnii, uosobienie dobra, szlachetności, sprawiedliwości, odpowiedzialności i innych pozytywnych cech. Los tego bohatera jest wyraźną aluzją do biblijnej opowieści o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa.
Biała Czarownica to główna antagonistka w powieści S.C. Lewisa, pt. Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa. Jest to czarny charakter, okrutna królowa, która bezprawnie okupuje Narnię przy pomocy czarów i okrucieństwa. To postać bardzo podobna do innych wiedźm, które znamy z legend i baśni, dlatego tak ciekawe jest jej pojawienie się w literaturze pięknej.
Łucja to najmłodsza siostra w rodzeństwie Pevensie z Opowieści z Narnii: lwa, czarownicy i starej szafy. To ona odkrywa magiczne przejście do fantastycznej krainy i zaprzyjaźnia się z faunem Tumnusem, co w zasadzie inicjuje wszystkie wydarzenia będące przedmiotem powieści C.S. Lewisa.
Zuzanna Pevensie to jedna z głównych bohaterek powieści S.C. Lewisa, pt. Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa. Pod względem wieku jest to druga najstarsza siostra w rodzeństwie. Dziewczyna jest nieco wycofana, cicha, mniej zauważalna niż inni członkowie rodziny, co jednak – jak się okazuje w powieści – nie czyni jej postacią mniej istotną od reszty.
Edmund to, oprócz Łucji, najmłodszy członek rodzeństwa Pevensie. Chłopak jest postacią niejednoznaczną i dynamiczną – w trakcie biegu fabuły zmienia się jego charakter, postawa, światopogląd i motywacje. To bardzo ciekawy bohater, który z początku nie wzbudza zbyt dużej sympatii czytelnika, jednak bardzo wiele zyskuje, kiedy dojrzewa dzięki wydarzeniom w Narnii.
Piotr Pevensie to jeden z głównych bohaterów powieści C. S. Lewisa, pt. Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa. To przykład młodzieńca odpowiedzialnego, szlachetnego i uczciwego. Piotr jest jak na swój wiek bardzo dojrzały, potrafi zaopiekować się młodszym rodzeństwem, a także wykazuje się zdrowym rozsądkiem i dużą odwagą.
Szczyty gór były spowite mgłą i kłębiastymi chmurami, które tylko od czasu do czasu, przeganiane przez wiatr, odsłaniały najwyższe wierzchołki. Słońce ukryte było bardzo głęboko pod warstwą szarości, co nadawało całemu krajobrazowi wyraz jeszcze większej tajemniczości i dzikości.
Stanisław Ignacy Witkiewicz urodził się 1885 roku w Warszawie. Już od młodzieńczych lat obcował z nauką i sztuką, ponieważ jego rodzicami był słynny malarz i publicysta literacki, Stanisław Witkiewicz, i nauczycielka muzyki, Maria Witkiewicz z domu Pietrzkiewicz.
Psalmy to poetyckie utwory o charakterze religijnym. Najpopularniejszymi psalmami są te pochodzące z Księgi Psalmów Starego Testamentu Pisma Świętego. Ich autorstwo w tradycji judeochrześcijańskiej przypisuje się królowi Dawidowi, choć naukowcy twierdzą, że ów władca jest autorem tylko połowy z nich.
Marcin Borowicz, główny bohater powieści Stefana Żeromskiego, pt. Syzyfowe prace, to młodzieniec, który od najmłodszych lat poddawany jest surowym zabiegom rusyfikacyjnym, gdyż żyje na terenie zaboru carskiego. Z biegiem czasu zaczyna mu obojętnieć to, w jakim języku ma się porozumiewać i powoli zaczyna wierzyć w propagandę rosyjską przekonującą, że naród polski wraz z całą swoją kulturą i językiem nie jest godny tego, by istnieć.
Epoka pozytywizmu obfitowała w literaturze polskiej w dzieła, których celem było propagowanie wśród społeczeństwa wartości takich jak praca u podstaw, czy praca organiczna. Nie inaczej było w przypadku najwybitniejszego dzieła tamtego czasu – Lalki Bolesława Prusa. Jej główny bohater, Stanisław Wokulski, to przykład pozytywisty niemal idealnego, jeśli chodzi o życiowe realizowanie postulatów epoki.