Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Człowieczeństwo to pojęcie bardzo trudne do jednoznacznego zdefiniowania. To jedna z tych rzeczy, nad którymi człowiek w zasadzie nie zastanawia się na co dzień. Nie wymagają bowiem tego od nas codzienne obowiązki, szkoła, praca, robienie zakupów czy płacenie podatków.
Żyjemy w czasach, w których na terenie naszego kraju nie toczą się na szczęście żadne konflikty zbrojne. O wojnach, okupacji, powstaniach i innego rodzaju rewoltach uczymy się na lekcjach historii, z książek. Rzeczywistość wojenna jest tak bardzo różna od tej, w której żyjemy, że bardzo trudno postawić się na miejscu ludzi, którzy w jej trakcie musieli żyć.
Stwór nie był tak ogromny, jak o nim opowiadali starzy podróżnicy, którzy natykali się na przeróżne bestie wędrując po górach i równinach Śródziemia. Był nieco dłuższy od aligatora, choć jeśli chodzi o wysokość, miał ją na poziomie przeciętnej wielkości psa. Bilbo wiedział, że to bazyliszek. Zbyt wiele książek przeczytał, żeby nie rozpoznać od razu imponującego, choć przerażającego grzebienia na grzbiecie, ostrych jak sztylety pazurów i ogona zakończonego twardą jak głaz kulą. Wcześniej był pewien, że te stworzenia dawno już wyginęły, wyglądało jednak na to, że w głębokich górskich sztolniach, żyły wciąż pojedyncze egzemplarze.
Bilbo Baggins w czasie swojej wyprawy na Smoczą Górę był świadkiem i uczestnikiem wielu wstrząsających sytuacji. Najbardziej zatrważającą jednak wydaje się ta, kiedy wraz z całą kompanią musiał stawić czoła przerażającym ogromnym pająkom w Mrocznej Puszczy. Zdarzenie to znamy z pierwszej ręki, ponieważ sam Bilbo Baggins od czasu powrotu ze swojej wielkiej wyprawy, nie wzbrania się przed przywoływaniem wspomnień z tamtych czasów i opowiadaniem o swoich przygodach. Poniższa relacja jest oparta właśnie na takiej opowieści.
Bilbo Baggins, czyli główny bohater powieści Johna Ronalda Ruela Tolkiena pt. Hobbit, czyli tam i z powrotem, przeżył bardzo wiele niezwykle fascynujących, ale i niebezpiecznych przygód, które nie były dane żadnemu innemu hobbitowi w historii istnienia tej poczciwej i rozmiłowanej w spokojnym życiu rasy.
O Bilbo Bagginsie można było powiedzieć bardzo dużo rzeczy, ale nie to, że nie widział i nie zwiedził bardzo wielu miejsc. Znał przecież idylliczne i rodzinne Shire, przyjazną, gościnną i harmonijną krainę elfów, Rivendell, ale także mroczne Góry Mgliste z ich nieskończonymi korytarzami i sztolniami, a także Mroczną Puszczę.
Wędrowałem już wtedy przez pustkowia Śródziemia od kilku tygodni i podróż stawała się coraz bardziej uciążliwa. Skończyły mi się zapasy, zdobycie pitnej wody czy upolowanie jakiegoś zwierzęcia stawało się coraz mniej prawdopodobne. Słabłem z dnia na dzień. Niekiedy w nocy czułem, że dopada mnie gorączka i nie mogłem spać.
Już od wschodu słońca, odkąd tylko otworzyłem oczy, wiedziałem, że ten dzień będzie niesamowity. Właśnie dzisiaj bowiem cały dzień spędzić miałem w krainie z mojej ukochanej opowieści, czyli w Shire – państewku hobbitów.
W powieści pt. Hobbit, czyli tam i z powrotem, autorstwa Johna Ronalda Ruela Tolkiena, główny bohater zostaje wypchnięty w świat i podróż ku wielkiej przygodzie. Wbrew swojej spokojnej i harmonijnej naturze, zostaje wplątany w wyprawę tak niebezpieczną i pełną różnego rodzaju zagrożeń, że żaden hobbit wcześniej nie miałby odwagi zgodzić się na coś takiego. Oto moim zdaniem najciekawsza przygoda, która spotkała Bilbo Bagginsa w trakcie całej wyprawy.
Wszyscy wiemy z lektury powieści Hobbit, czyli tam i z powrotem autorstwa Johna Ronalda Ruela Tolkiena, jak zakończyła się wyprawa Thorina Dębowej Tarczy, jego krasnoludów, czarodzieja Gandalfa i niepozornego hobbita Bilbo Bagginsa.
Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. Po kilku tygodniach cała rodzina otrzymała przymus przeniesienia do Rosji. Na tereny polskie powrócili dopiero trzy lata później. Już w czasach gimnazjalnych podejmował pierwsze próby literackie – przez dwa lata pełnił funkcję redaktora działu literackiego międzyszkolnego czasopisma młodzieżowego „Kuźnia Młodych”.
Wiadomo nie od dzisiaj, że aby jakakolwiek grupa ludzi mogła osiągnąć stawiane przed nimi cele, musi ze sobą współpracować. Aby współpraca ta była zaś owocna, zespół musi być ze sobą odpowiednio zintegrowany. Dotyczy to bardzo prostych spraw, jak wykonanie wspólnej pracy domowej, lub gra w piłkę nożną.