Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz pt. „Ojczyzna chochołów” pochodzi z wydanego 1936 tomu poezji „Wolność tragiczna” Kazimierza Wierzyńskiego. Utwór przesycony dużą dozą tragizmu, opisuje sytuację w Polsce w okresie międzywojennym. Autor dosadnie opisuje wygląd kraju po I wojnie światowej, ubóstwo , sytuację chłopów i polskiej wsi.
Bolesław Leśmian to jeden z czołowych przedstawicieli poezji polskiej dwudziestolecia międzywojennego. Jak się jednak okazuje, nie wszystkie jego utwory są powszechnie znane. Za jeden z tych bardziej tajemniczych uznaje się „Strój”.
Tytuł wiersza przywołuje na myśl charakterystyczny dla schyłku XIX wieku dekadentyzm, pesymizm, sceptycyzm, poczucie głębokiego kryzysu wszelkich wartości i odrzucenie religii. Chociaż poetka wyraźnie umieszcza się na pozycji agnostycyzmu, pokazuje powtarzalność planów działania i słabą ich realizację oraz odwieczny brak odpowiedzi na zasadnicze pytania dręczące człowieka, stwierdza, że stale są one stawiane, odnawiane, ciągle istotne i prowokujące do poszukiwań. System wiersza wolnego o dużym zróżnicowaniu długości wersów potęguje dramatyzm ludzi schyłku dwudziestego wieku.
Chyba każdy człowiek, który miał choćby pobieżny kontakt z historią literatury polskiej, słyszał o „chocholim tańcu” pochodzącym z Wesela Stanisława Wyspiańskiego. Samo sformułowanie weszło do języka potocznego i z powodzeniem funkcjonuje w nim do dziś. Warto więc dowiedzieć się, skąd się wzięło, ponieważ jego początek leży w jednej z najbardziej legendarnych scen w polskim dramacie.
Dyskutując dzisiaj o Weselu Stanisława Wyspiańskiego, najczęściej mówi się o nieprawdopodobnym oddziaływaniu społecznym, jakie osiągnął ów dramat. Ta właściwość dzieła wydaje się wręcz przesłaniać inne jego cechy, które nie są przecież mniej ważne, jeśli mówimy o dziele sztuki. Dużo rzadziej mówi się o czysto artystycznych zaletach Wesela, a przecież to właśnie te zalety w dużej mierze decydują o tym, czy dzieło przechodzi do historii sztuki.
Stanisław Wyspiański w Weselu dokonał bolesnej, bo dotykającej sedna polskich problemów, analizy społeczeństwa przełomu XIX i XX wieku. Zebrał pulę narodowych mitów, które zamiast dawać nadzieję i motywować do działania, mamiły i stopowały chęć podjęcia walki.
Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 we Lwowie. Uczył się w VIII Państwowym Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego, po rozpoczęciu okupacji niemieckiej nie opuścił miasta, a nawet zdecydował się uczęszczać na tajne komplety. Od 1943 roku należał do Armii Krajowej.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego zawdzięcza swoją sławę oraz miejsce w kanonie literatury polskiej nie tylko wysokim walorom artystycznym samego tekstu, ale też temu, że autor zawarł w swoim dziele bardzo dokładną panoramę społeczeństwa polskiego w czasach jemu współczesnych. Nie wyłania się z niej jednak optymistyczny obraz, co musiało być bolesne, zwłaszcza dla podobnych Wyspiańskiemu ludzi, którzy szczerze kochali ojczyznę i gorąco pragnęli jej wyzwolenia spod jarzma zaborców.
Wiersz Zbigniewa Herberta „Dałem słowo” pochodzi z tomiku „Epilog burzy” wydanego w 1998 roku.Tematem utworu jest słowo. Znaczenie i waga słowa, jego moc sprawcza. Słowo jako obietnica. Tytuł wiersza sugeruje, że utwór jest refleksją nad dawaniem i dotrzymywaniem słowa.
Wiersz „Wątpliwości” Adama Asnyka jest utworem o poszukiwaniu sensu życia. O odwiecznych pytaniach, na które czasem nie trzeba szukać teoretycznych odpowiedzi. Wystarczy żyć i… kochać.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to bardzo gorzka refleksja autora nad kondycją duchową Polaków pod koniec okresu zaborów. Zarówno chłopi, jak i inteligenci, pogrążeni są w stagnacji i marazmie. Obie grupy potrzebują się nawzajem, ale większą wagę przywiązują do zadawnionych konfliktów niż do wizji wspólnej walki o niepodległość ojczyzny.
Jednym z głównych wątków najsłynniejszego polskiego dramatu modernistycznego – Wesela – jest konfrontacja dwóch odseparowanych od siebie do niedawna grup społecznych: chłopstwa i dawnej szlachty, dziś nazywanej inteligencją.