Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz „Słyszę czas” Kazimierza Wierzyńskiego pochodzi z ostatniego tomiku poety Skamandra „Sen mara”, wydanego w 1969 roku. Utwór należy do liryki refleksyjno – filozoficznej. Tematem wiersza jest przemijanie, ulotność życia człowieka ukazana w opozycji do wieczności.
Wesele należy do absolutnej klasyki literatury polskiej, co oznacza, że przez filologów utwór ten został przebadany pod każdym możliwym kątem. Stąd też wynika cała mnogość optyk, poprzez które dramat Wyspiańskiego może być czytany i interpretowany. W dyskusjach na ten temat padają m.in. określenia „dramat symboliczny” czy „dramat neoromantyczny”. Warto jednak przede wszystkim zwrócić uwagę na fakty, które przemawiają za rozpatrywaniem Wesela jako dramatu narodowego.
Życie i twórczość Stanisława Wyspiańskiego przypadły na epokę, historycznoliteracką, którą dziś najczęściej zwykliśmy nazywać Młodą Polską lub modernizmem. W wielu opracowaniach funkcjonuje z równym powodzeniem nazwa „neoromantyzm”, która zwraca uwagę na inną cechę twórczości modernistów – zakorzenienie w twórczości romantycznej i czerpanie z niej inspiracji i pewnych wzorców twórczych.
Wiersz „Ex libris” Wiktora Gomulickiego to utwór o szacunku dla przeszłości, dla starych ksiąg, odsłaniających przed czytelnikiem życie przodków, ich myśli i czyny.
Wesele to najwybitniejszy polski dramat modernistyczny i przy okazji największe dzieło w dorobku Stanisława Wyspiańskiego. Można powiedzieć, że utwór ten stanowi uwieńczenie artystycznej pracy artysty. Jest kwintesencją stylu Wyspiańskiego, który przesądził o jego trwałym miejscu w historii polskiej literatury. Oto najważniejsze cechy twórczości dramatycznej Stanisława Wyspiańskiego na przykładzie Wesela.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat przedziwny, bo na poły zupełnie fantastyczny. Przeplatają się w nim plany realistyczny i metafizyczny, dosłowny i symboliczny. Na równi z głównymi bohaterami, jak najbardziej „ludzkimi”, występują tu wszelkiej maści zjawy, upiory i widziadła.
„Samotność” Anny Świrszczyńskiej to wiersz wchodzący w skład tomiku poetyckiego „Ogromniejąca perła samotności”. Wiersz należy do liryki wyznania, podmiotem lirycznym jest kobieta. Wyznaje ona, że samotność nie ma dla niej konotacji negatywnych, jest wartością pożądaną i lubianą.
Stanisław Wyspiański w swoim najwybitniejszym dziele dramatycznym zawarł przekrojową analizę społeczeństwa i narodu polskiego na przełomie XIX i XX wieku. Uczynił to niejako na tle pewnego zderzenia kulturowego – spotkania chłopstwa i inteligencji (wywodzącej się ze szlachty, czyli elity społecznej) w czasie wesela chłopki i mieszczanina.
Zarówno tytuł wiersza „Ze wstępu do rozmówek”, jak i jego pierwsza fraza: „celem jest mówić płynnie” sugerują, że tematem wiersza Barańczaka jest sztuka komunikacji w obcym języku. Po przeczytaniu i przemyśleniu utworu okazuje się jednak, że to nie do końca prawda. Utwór pochodzi z tomu „Atlantyda i inne wiersze z lat 1981 – 1985”. Został napisany po wyjeździe Barańczaka z kraju, w czasie, gdy poeta wykładał na Uniwersytecie Harvarda w USA.
Wesele to najwybitniejszy polski dramat modernistyczny. Dla wielu jednak jest to lektura trudna do zrozumienia ze względu na ogrom wątków, które w utworze mają wymiar symboliczny, wymykają się więc dosłownemu rozumieniu.
„Ta jedna sztuka” Elizabeth Bishop to wiersz o stracie. Człowiek wciąż traci; czas, ludzi, przedmioty, zdarzenia. Czy to oznacza, że można posiąść umiejętność tracenia, dojść w tym do wprawy?
Wiersz „Kilkunastoletnia” autorstwa Wisławy Szymborskiej pochodzi z wydanego w 2009 roku tomiku poezji „Tutaj”, który w roku 2010 został nominowany do nagrody literackiej „Nike”. Utwór porusza kwestie przemijania i dorastania. Poetka próbuje skonfrontować swój obecny i dojrzały światopogląd, z tym czasów nastoletnich.