Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz Juliana Tuwima pod tytułem „Gałąź” pochodzi z tomiku „Treść gorejąca” opublikowanego w 1939 roku. Ukazuje wszechmoc i potęgę natury, wobec której człowiek jest niczym. Przejmuje ona kontrolę nad człowiekiem, zdaje się sama pisać utwór na własny temat.
Większość gatunków literackich posiada wyraźnie ustalone cechy formalne – można je bez trudu rozpoznać w konkretnym dziele, a także kierować się nimi przy jego tworzeniu. Co jednak, gdyby istniał gatunek, którego jedynym formalnym ograniczeniem byłby… brak formalnych ograniczeń? W przypadku eseju, bo o nim mowa, ów „brak” nie jest może całkowity, ale nie przez przypadek najwybitniejsi naukowcy od lat mają spore kłopoty z ustaleniem konkretnych cech tego gatunku.
Kategoria „człowieka zlagrowanego” jest jednym z niewielu określeń literacko-socjologicznych, o których spokojnie można powiedzieć, że nigdy nie powinny były powstać. Wiąże się ona bowiem stricte z literaturą czasu II wojny światowej i jest efektem destrukcyjnego wpływu, jaki miała nie tylko na losy Europy i świata w XX wieku, lecz także na psychikę człowieka. Warto znać ten termin, ponieważ przestrzega on nas przed popełnianiem błędów, które w przeszłości doprowadziły do katastrofy. Przyjrzyjmy się więc temu, kim był „człowiek zlagrowany”.
Dziennikarstwo najczęściej kojarzy nam się z gatunkami prasowymi ściśle podporządkowanymi przekazywaniu rzetelnych informacji. Publicystyka ma jednak wiele oblicz i są w niej miejsca na przekazywanie własnych opinii, wrażeń i przemyśleń. Taką możliwość daje m.in. forma felietonu.
Pytanie z naszej strony jest jednoznacznie ukierunkowane na otrzymanie odpowiedzi ze strony naszego interlokutora – to najprostsza zasada komunikacji międzyludzkiej, której nie trzeba raczej nikomu tłumaczyć. Istnieje jednak pewien rodzaj pytań, który nie wymaga odpowiedzi, ba – nadawca doskonale zna odpowiedzi na te pytania, a mimo to je zadaje. Chodzi oczywiście o pytania retoryczne. Czym są, do czego służą i kiedy mogą być przydatne? Przyjrzyjmy się temu zagadnieniu.
Rozprawka jest jedną z najtrudniejszych form wypowiedzi pisemnej, z jaką można spotkać się w szkole, ale przez to jedną z najważniejszych. Pisanie rozprawek ma za zadanie nauczyć nas tego, jak zająć stanowisko wobec jakiegoś problemu i jak dobrze je uargumentować, obronić. Nie jest to łatwa sztuka, ale bardzo przydatna w życiu. Jest kilka wytycznych, które mogą pomóc nam w stworzeniu naprawdę interesującej i poprawnej pracy. Przyjrzyjmy się więc temu, jak napisać dobrą rozprawkę?
Wiersz „Spóźniony słowik” pochodzi z końca dwudziestolecia wojennego (po 1935), kiedy Julian Tuwim postanowił skupić się na poezji poświęconej najmłodszym odbiorcom. Napisał wtedy również inne znane wiersze dla dzieci – „Bambo”, „Rzepka”, czy „Lokomotywa”. Często łączył w swoich utworach elementy rozrywkowe z dydaktycznymi. Doskonale widać to w tym utworze, gdzie opowiada o jednym wieczorze z życia słowików.
„Praca u podstaw”- to sformułowanie prędzej czy później obije się o uszy każdemu, dlatego też warto wiedzieć, co dokładnie oznacza. Wiemy, że hasło kojarzy się z epoką pozytywizmu, ale co tak naprawdę znaczy? Czy było aktualne tylko w swoich czasach czy może nadal jesteśmy w stanie wprowadzać go w życie? I przede wszystkim – czy warto?
„Epitafium Rzymowi” to utwór czołowego polskiego poety barokowego Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, w którym poprzez opis ruin starożytnego Rzymu poruszony zostaje temat przemijania. Autor odwołuje się do tradycji pisania utworów poetyckich upamiętniających zmarłych. Wiersz jest przekładem dzieła włoskiego pisarza Janusa Vitalisa.
Na co dzień nie zwracamy na nie uwagi, choć to właśnie dzięki nim jesteśmy w ogóle w stanie zrozumieć sens każdej kierowanej do nas wypowiedzi. Dzięki temu, że stosujemy je nawet (w większości przypadków) nie zdając sobie z tego sprawy, inni są w stanie zrozumieć nas.
Jeżeli przyjrzysz się temu zdaniu uważnie, zauważysz, że znajdują się w nim dwa przecinki. Do czego są potrzebne i czy w ogóle są niezbędne? Mówi się, że żaden użytkownik języka polskiego nie jest w stanie używać przecinków w stu procentach bezbłędnie, co jest pewnie sporą przesadą, ale jednak świadczy o skomplikowaniu systemu naszego języka. Jeśli jednak nawet miałyby to być prawda, nie oznaczałoby to, że przecinki są nam w ogóle niepotrzebne. Po coś jednak powstały. Poznajmy więc kilka najbardziej podstawowych zasad, których zapamiętanie pomoże nam odnaleźć się w przestrzeni tych napawających wszystkich lękiem znaków interpunkcyjnych.
Utwór „Rzecz czarnoleska” napisany przez Juliana Tuwima ukazał się w 1929 roku w zbiorze o tym samym tytule. Rozpoczął on nową fazę w sztuce poety, kiedy ustatkowywał się i odchodził od ciągłych prowokacji i zachwytów nad biologiczną postacią życia.