Zinterpretuj.pl

Analiza czy interpretacja porównawcza to zabieg służący najczęściej antropologom kultury do szukania zbieżności (lub rozbieżności o specyficznym znaczeniu) w dziełach pochodzących z różnych dziedzin kultury, np. książki z jej ekranizacją filmową, obrazu z jego literacką ekfrazą, itp. Jako ćwiczenie przygotowawcze do pisania takich prac, stosuje się interpretacje porównawcze dwóch dzieł tego samego gatunku, połączonych np. tematyką lub budową. Na pozór napisanie takiej analizy wydaje się rzeczą skomplikowaną, ale kiedy zapamięta się kilka elementów, na które trzeba zwrócić uwagę, nie jest to wcale trudne. 

Chłopak namawiający dziewczynę na wspólne wyjście do kina, polityk na wiecu partyjnym zachęcający publiczność do oddania na niego głosu, pani z reklamy w telewizji, która zachęca cię do picia wody konkretnego producenta. Co łączy tych, z pozoru przypadkowo dobranych, ludzi? Wszyscy chcą osiągnąć swój cel i wszyscy używają do tego języka. Ściślej rzecz ujmując – jego funkcji impresywnej.

Poezja to specyficzna dziedzina literatury, która opiera się na subiektywnym widzeniu świata przez autora. Skupia się nie na rzeczach i zjawiskach materialnych, ale na odczuciach, uczuciach, emocjach, stanach, a więc kwestiach bardzo indywidualnych. Dlatego też czasami trudno jest nam zrozumieć, co autor chciał zawrzeć w swoim utworze, co jest dużym problemem zwłaszcza dla uczniów interpretujących poezję w pracach pisemnych na ocenę. Spróbujmy więc zebrać i uporządkować wszystkie wskazówki i wytyczne, które mogą okazać się przydatne w interpretacji wiersza. 

Wszystko, co zdarza się w życiu, spotyka się z mniej lub bardziej emocjonalną reakcją z naszej strony. Rzeczy, które dobrze znamy lub czynności, które wykonujemy na co dzień, raczej nie wzbudzają w nas większych emocji. Sytuacja zmienia się, gdy dzieje się coś niespodziewanego, w pozytywny lub negatywny sposób. Aby móc to dobrze wyrazić, potrzebujemy specjalnego narzędzia językowego. Tym narzędziem jest właśnie funkcja ekspresywna języka. 

Jakoś tak już jest, że nie zaczynamy rozmowy od razu od meritum i nie ucinamy jej razem z kropką kończącą zdanie, którym nasza sprawa została załatwiona. Mamy do dyspozycji wiele zwrotów, które służą nam do płynnego wejścia z kimś w interakcję oraz do płynnego z niej wyjścia. Już chyba każdemu znane jest sformułowanie „small-talk” oznaczające krótką, niezobowiązującą rozmowę na błahy temat, której jedynym zadaniem jest podtrzymanie kontaktu z drugą osobą, kiedy np. niezręcznie jest milczeć przebywając ze sobą. Tego rodzaju zabiegi zaliczane są do tzw. funkcji fatycznej naszego języka.

W języku polskim (chociaż nie tylko) dysponujemy dwoma metodami przytaczania czyjejś wypowiedzi, czyjejś opinii, prośby, rozkazu, pytania i innych typów wypowiedzeń. Są nimi mowa niezależna oraz mowa zależna. Wbrew niewiele mówiącym nazwom, nie są to w ogóle pojęcia skomplikowane. Co dokładnie oznaczają, wyjaśniamy poniżej.