Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Święty Franciszek z Asyżu to jedna z najbardziej malowniczych i oryginalnych postaci w panteonie świętych Kościoła. Głosił miłość do Boga poprzez głęboką afirmację wszystkich jego dzieł, zwłaszcza przyrody. Jego kazania zyskiwały posłuch nawet u zwierząt, a zakon franciszkanów, który założył od razu zgromadził bardzo wielu braci i do dziś jest jednym z największych zgromadzeń zakonnych.
Ludzie w epoce średniowiecza w przeważającej większości podporządkowywali swoje życie wierze w Boga. Chrześcijaństwo ogarniało swoją filozofią w zasadzie wszystkie dziedziny życia. Szło za tym specyficzne przeświadczenie, że człowiek przez całe życie, oprócz tego, że fizycznie istnieje na ziemi, funkcjonuje również w innym wymiarze – wymiarze duchowym, boskim.
Motyw „tańca śmierci”, czyli po łacinie „dance macabre”, to jeden z najpopularniejszych motywów w sztuce epoki średniowiecza. Wiąże się to z ogólnym nastrojem religijno-eschatologicznym, jaki panował wśród społeczeństw chrześcijańskich tamtych czasów.
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór, który pozwala nam dowiedzieć się, jakie stereotypy na temat śmierci dominowały w czasach, gdy rzeczywiście mogła ona spotkać człowieka na każdym kroku.
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór ważny nie tylko dlatego że stanowi jeden z najstarszych zabytków języka polskiego i literatury polskiej. Sama bowiem treść nie jest dla człowieka XXI wieku przesadnie sensacyjna, forma natomiast jest w dużej mierze niezrozumiała.
Groteska, jest według definicji słownikowej, kategorią estetyczną, która polega na łączeniu w ramach jednego dzieła artystycznego, teoretycznie różnych lub wręcz przeciwstawnych elementów, jak na przykład piękno i brzydota, komizm i tragizm, realizm i wizje senne.
W epoce średniowiecza, temat śmierci był jednym z najczęstszych motywów wielu dziedzin życia, takich jak sztuka czy religia. Było to spowodowane tym, że epoka ta była bardzo niespokojna, śmierć otaczała ludzi z wielu stron, choć najczęściej ginęli oni na wojnach, bardzo wówczas częstych. Z
Hrabia Roland jest tytułowym bohaterem średniowiecznej Pieśni o Rolandzie, francuskiego eposu średniowiecznego, który stał się jednym z kanonicznych przedstawień wzorca rycerstwa tej epoki.
Przypowieść o wdowim groszu to krótka, lecz jakże dobitna i jakże wymowna lekcja, dzięki której mamy odwrócić swoją uwagę od stanu posiadania, na rzecz umiejętności poświęcenia dla innych ludzi całego swojego majątku, nawet za cenę chwilowej lub długotrwałej utraty wygody i komfortu życia.
Interpretowany wiersz „Słowisień” jest najbardziej znanym utworem Juliana Tuwima z cyklu „Słopiewnie”. Zbiór stanowił intrygujący eksperyment językowy, gdzie poeta posługiwał się licznymi neologizmami. Nie przyświecał mu jednak cel intelektualny, treść wiersza ma odwoływać się do zmysłów odbiorcy.
„Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi” – te kanoniczne i rozpoznawalne na całym świecie słowa pochodzą z ewangelicznej Przypowieści o robotnikach w winnicy. Przypowieści, w której Jezus Chrystus stara się przekazać swoim uczniom, by nie oczekiwali więcej niż zostało im obiecane, nawet jeśli wydaje im się to rażącą i krzywdzącą ich niesprawiedliwością.
Przypowieść o zagubionej owcy to ciekawy przykład tego, że przypowieści ewangeliczne nie służyły Jezusowi Chrystusowi wyłącznie do głoszenia nauk i objaśniania prostemu ludowi skomplikowanych boskich prawd. W tym przypadku, Mesjasz językiem paraboli (inna nazwa gatunku przypowieści) zwraca się również do faryzeuszy, którzy zarzucają mu odstępstwo od wiary i tradycyjnego sposobu nauczania.