Interpretacje wierszy i materiały do nauki
W utworze „Ogród miłości” Jan Andrzej Morsztyn charakteryzuje miłość i towarzyszące jej uczucia za pomocą porównania do ogrodu. Opisany ogród jest miejscem pełnym cierpienia, a nie rozkoszy. Wiersz pochodzi z tomu poetyckiego „Lutnia”, który jest najbardziej reprezentatywnym zbiorem dzieł tego poety.
„Niestatek” o incipicie „Prędzej kto wiatr w wór zamknie” to wiersz barokowego poety Jana Andrzeja Morsztyna, który przedstawia stereotyp kobiety jako istoty zmiennej. Utwór pochodzi z tomu poetyckiego „Lutnia”.
Utwór „Na koszulę brudną” to liryk miłosny czołowego przedstawiciela polskiego baroku dworskiego – Jana Andrzeja Morsztyna. Wiersz jest zwrotem do atrakcyjnej kobiety, która ma mnóstwo zalotników. Podmiot liryczny jest jednym z mężczyzn zafascynowanych jej pięknem.
„Redivivatus” to wiersz Jana Andrzeja Morsztyna, który podejmuje tematykę nieśmiertelności, życia po śmierci oraz pożądania ukochanej. Poeta, pod pretekstem metafizycznych przemyśleń, skupia się na hedonistycznym podejściu wykorzystania wędrówki w zaświatach do celu wiecznego przebywania w towarzystwie swojej miłości.
Utwór „W kwartanie” Jana Andrzeja Morsztyna to jeden z najbardziej znanych wierszy tego poety dworskiego tworzącego w epoce baroku. Jest to przekład włoskiego sonetu konceptysty Giambattista Marino „Per una infirmita mortale” („W śmiertelnej chorobie”), na którym Morsztyn wielokrotnie się wzorował. Główną tematyką wiersza jest szczegółowy opis wyczerpującej gorączki, wywołanej malarią.
Stanisław Grochowiak urodził się 24 stycznia 1934 roku w Lesznie. Dzieciństwo spędził, ukrywając się razem z matką w okupowanej Warszawie. Podjął próbę studiowania na uniwersytecie w Poznaniu pod kątem filologii polskiej, jednak po kilku tygodniach zrezygnował. Przeprowadził się do Wrocławia, gdzie pracował w czasopiśmie „Wrocławski Tygodnik Katolicki”. W 1951 roku napisał debiutanckie utwory Ave Maria oraz Notuję Deszcz, które znalazły się na łamach dodatku „W oczach młodych”. Pięć lat później wydał pierwszy tomik poetycki Ballada rycerska.
Na co dzień wydaje nam się, że wiemy, co i dlaczego nas śmieszy, bawi. Każdy człowiek ma indywidualne poczucie humoru, mimo to zdarzają się sytuacje lub zjawiska, które wywołują uśmiech na twarzach większości ludzi. Mało kto jednak wnika w tę kwestię, a tymczasem komizm jest zjawiskiem od wielu lata badanym i zgłębianym przez naukowców i filozofów. Warto przyjrzeć się mu bliżej.
Motyw „danse macabre”, czyli przerażającego tańca, do którego upersonifikowana Śmierć porywa wszystkich ludzi, kiedy przyjdzie ich czas, był w średniowieczu motywem dominującym w sztuce. Dzisiaj znamy mnóstwo przykładów artystycznego przedstawienia go, głównie w dziełach malarskich.
Święty Franciszek z Asyżu to jedna z najbardziej malowniczych i oryginalnych postaci w panteonie świętych Kościoła. Głosił miłość do Boga poprzez głęboką afirmację wszystkich jego dzieł, zwłaszcza przyrody. Jego kazania zyskiwały posłuch nawet u zwierząt, a zakon franciszkanów, który założył od razu zgromadził bardzo wielu braci i do dziś jest jednym z największych zgromadzeń zakonnych.
Ludzie w epoce średniowiecza w przeważającej większości podporządkowywali swoje życie wierze w Boga. Chrześcijaństwo ogarniało swoją filozofią w zasadzie wszystkie dziedziny życia. Szło za tym specyficzne przeświadczenie, że człowiek przez całe życie, oprócz tego, że fizycznie istnieje na ziemi, funkcjonuje również w innym wymiarze – wymiarze duchowym, boskim.
Motyw „tańca śmierci”, czyli po łacinie „dance macabre”, to jeden z najpopularniejszych motywów w sztuce epoki średniowiecza. Wiąże się to z ogólnym nastrojem religijno-eschatologicznym, jaki panował wśród społeczeństw chrześcijańskich tamtych czasów.
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór, który pozwala nam dowiedzieć się, jakie stereotypy na temat śmierci dominowały w czasach, gdy rzeczywiście mogła ona spotkać człowieka na każdym kroku.