Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Utwór „W kwartanie” Jana Andrzeja Morsztyna to jeden z najbardziej znanych wierszy tego poety dworskiego tworzącego w epoce baroku. Jest to przekład włoskiego sonetu konceptysty Giambattista Marino „Per una infirmita mortale” („W śmiertelnej chorobie”), na którym Morsztyn wielokrotnie się wzorował. Główną tematyką wiersza jest szczegółowy opis wyczerpującej gorączki, wywołanej malarią.
Stanisław Grochowiak urodził się 24 stycznia 1934 roku w Lesznie. Dzieciństwo spędził, ukrywając się razem z matką w okupowanej Warszawie. Podjął próbę studiowania na uniwersytecie w Poznaniu pod kątem filologii polskiej, jednak po kilku tygodniach zrezygnował. Przeprowadził się do Wrocławia, gdzie pracował w czasopiśmie „Wrocławski Tygodnik Katolicki”. W 1951 roku napisał debiutanckie utwory Ave Maria oraz Notuję Deszcz, które znalazły się na łamach dodatku „W oczach młodych”. Pięć lat później wydał pierwszy tomik poetycki Ballada rycerska.
Na co dzień wydaje nam się, że wiemy, co i dlaczego nas śmieszy, bawi. Każdy człowiek ma indywidualne poczucie humoru, mimo to zdarzają się sytuacje lub zjawiska, które wywołują uśmiech na twarzach większości ludzi. Mało kto jednak wnika w tę kwestię, a tymczasem komizm jest zjawiskiem od wielu lata badanym i zgłębianym przez naukowców i filozofów. Warto przyjrzeć się mu bliżej.
Motyw „danse macabre”, czyli przerażającego tańca, do którego upersonifikowana Śmierć porywa wszystkich ludzi, kiedy przyjdzie ich czas, był w średniowieczu motywem dominującym w sztuce. Dzisiaj znamy mnóstwo przykładów artystycznego przedstawienia go, głównie w dziełach malarskich.
Święty Franciszek z Asyżu to jedna z najbardziej malowniczych i oryginalnych postaci w panteonie świętych Kościoła. Głosił miłość do Boga poprzez głęboką afirmację wszystkich jego dzieł, zwłaszcza przyrody. Jego kazania zyskiwały posłuch nawet u zwierząt, a zakon franciszkanów, który założył od razu zgromadził bardzo wielu braci i do dziś jest jednym z największych zgromadzeń zakonnych.
Ludzie w epoce średniowiecza w przeważającej większości podporządkowywali swoje życie wierze w Boga. Chrześcijaństwo ogarniało swoją filozofią w zasadzie wszystkie dziedziny życia. Szło za tym specyficzne przeświadczenie, że człowiek przez całe życie, oprócz tego, że fizycznie istnieje na ziemi, funkcjonuje również w innym wymiarze – wymiarze duchowym, boskim.
Motyw „tańca śmierci”, czyli po łacinie „dance macabre”, to jeden z najpopularniejszych motywów w sztuce epoki średniowiecza. Wiąże się to z ogólnym nastrojem religijno-eschatologicznym, jaki panował wśród społeczeństw chrześcijańskich tamtych czasów.
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór, który pozwala nam dowiedzieć się, jakie stereotypy na temat śmierci dominowały w czasach, gdy rzeczywiście mogła ona spotkać człowieka na każdym kroku.
Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią to utwór ważny nie tylko dlatego że stanowi jeden z najstarszych zabytków języka polskiego i literatury polskiej. Sama bowiem treść nie jest dla człowieka XXI wieku przesadnie sensacyjna, forma natomiast jest w dużej mierze niezrozumiała.
Groteska, jest według definicji słownikowej, kategorią estetyczną, która polega na łączeniu w ramach jednego dzieła artystycznego, teoretycznie różnych lub wręcz przeciwstawnych elementów, jak na przykład piękno i brzydota, komizm i tragizm, realizm i wizje senne.
W epoce średniowiecza, temat śmierci był jednym z najczęstszych motywów wielu dziedzin życia, takich jak sztuka czy religia. Było to spowodowane tym, że epoka ta była bardzo niespokojna, śmierć otaczała ludzi z wielu stron, choć najczęściej ginęli oni na wojnach, bardzo wówczas częstych. Z
Hrabia Roland jest tytułowym bohaterem średniowiecznej Pieśni o Rolandzie, francuskiego eposu średniowiecznego, który stał się jednym z kanonicznych przedstawień wzorca rycerstwa tej epoki.