Interpretacje wierszy i materiały do nauki
„Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi” – te kanoniczne i rozpoznawalne na całym świecie słowa pochodzą z ewangelicznej Przypowieści o robotnikach w winnicy. Przypowieści, w której Jezus Chrystus stara się przekazać swoim uczniom, by nie oczekiwali więcej niż zostało im obiecane, nawet jeśli wydaje im się to rażącą i krzywdzącą ich niesprawiedliwością.
Przypowieść o zagubionej owcy to ciekawy przykład tego, że przypowieści ewangeliczne nie służyły Jezusowi Chrystusowi wyłącznie do głoszenia nauk i objaśniania prostemu ludowi skomplikowanych boskich prawd. W tym przypadku, Mesjasz językiem paraboli (inna nazwa gatunku przypowieści) zwraca się również do faryzeuszy, którzy zarzucają mu odstępstwo od wiary i tradycyjnego sposobu nauczania.
Apokaliptycznie brzmiące zawołanie „Nie znacie dnia ani godziny” jest obecne w kulturze i funkcjonuje jako stały element estetyczny choćby wielu seriali, w których przewijają się wątki stowarzyszeń religijnych funkcjonujących w czasach zagłady, a takich seriali, filmów i książek ostatnimi czasy nie brakuje na rynku. Warto znać proweniencję tego sformułowania. Mało kogo pewnie zdziwi fakt, że pochodzi ono z Pisma Świętego, ale już dużo bardziej zaskakujące może być to, że nie pada ono wcale w Apokalipsie świętego Jana. Wypowiada je natomiast nie kto inny jak Jezus Chrystus, w Przypowieści o pannach roztropnych i nieroztropnych.
Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku pojawia się w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza oraz według świętego Łukasza. Jest częścią większej wypowiedzi Jezusa Chrystusa, kiedy ten nauczał tłumy pragnące słuchać Słowa Bożego. Wypowiedź ta dotyczyła zaś w całości kwestii dość fundamentalnej, czyli tego, jak należy postępować w życiu doczesnym, by po jego zakończeniu zasłużyć na zbawienie i zostać przyjętym do Królestwa Niebieskiego.
Przypowieść o siewcy z Ewangelii według św. Mateusza to jedna z najbardziej znanych przypowieści Chrystusowych, jakie odnaleźć możemy w Nowym Testamencie Pisma Świętego. Ponadto jest to przypowieść tak alegoryczna, że budzi wiele kontrowersji i trudno się zgodzić z tym, że może mieć tylko jedną właściwą interpretację.
Omawiany wiersz Juliana Tuwima „Czereśnie” należy do drugiej części zbioru „Czyhanie na Boga”, wydanego w 1920 roku. Przedstawione zostaje wspomnienie ze zbioru tytułowych owoców, które robią na nim ogromne wrażenie. Posługuje się metodą impresjonistyczną w czasie budowy obrazu letniego dnia.
Temat miłosierdzia to jeden z najczęściej omawianych wątków w Piśmie Świętym. Kanoniczną kwintesencją wszystkich tych omówień jest Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie pochodząca z Ewangelii według św. Łukasza. Nie ma w całej literaturze światowej drugiego utworu, który w tak prosty, krótki i skondensowany, ale przy tym wcale nie zubożający treści sposób, pokazał na czym polega prawdziwa miłosierna pomoc drugiemu człowiekowi.
Przypowieść to bardzo specyficzny gatunek literacki, charakterystyczny dla Pisma Świętego Nowego Testamentu, ale pojawiający się również m.in. w rozmaitych pismach starożytnych Bliskiego Wschodu. Przypowieści to tak naprawdę krótkie alegoryczne opowiadania o charakterze dydaktycznym, którymi posługiwał się m.in. Jezus Chrystus, by przekazywać naukę o Bogu swoim uczniom. Służyły one do przedstawiania skomplikowanych i nieraz abstrakcyjnych prawd wiary w sposób zrozumiały dla prostych ludzi. Jedną z najistotniejszych dla filozofii chrześcijańskiej jest Przypowieść o talentach, którą odnajdujemy w Ewangelii według św. Mateusza.
Opowiadanie Stefana Żeromskiego pt. Rozdzióbią nas kruki, wrony… dało tytuł debiutanckiemu zbiorowi opowiadań tego, uważanego za najwybitniejszego polskiego prozaika, pisarza. Jest to opowiadanie bardzo brutalne i obnażające najczarniejsze i najpodlejsze prawdy o mrocznej stronie ludzkiej natury. A wszystko to wkomponowane jest w dramatyczny moment klęski powstania styczniowego – motywu bardzo często przewijającego się w dziełach Żeromskiego.
Interpretowany wiersz „Chrystus miasta” Juliana Tuwima porusza temat zepsucia mieszkańców miasta. Utwór pochodzi ze zbioru „Czyhanie na Boga” wydanego w 1920 roku. Poeta wyraża swoją fascynację brzydotą i zepsuciem miasta, posługuje się więc znamiennym dla dwudziestolecia międzywojennego turpizmem. W utworze łączy naturalistyczny opis życia mieszczan z refleksjami na temat metafizyki i egzystencji.
Kazimierz Wierzyński urodził się 27 sierpnia 1894 roku w Drohobyczu jako Kazimierz Wirstlein. Uczęszczał na filologię polską, filozofię i romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz slawistykę na wiedeńskiej uczelni. W 1913 roku powstał debiutancki utwór Hej, kiedyż, kiedyż ukazany w czasopiśmie „1863”, a w 1919 roku – tomik poetycki Wiosna i wino. Pierwszą wojnę światową spędził w szeregach legionu Wschodniego Józefa Hallera, za co trafił do niewoli rosyjskiej. Powróciwszy do Warszawy, zaangażował się w literacką elitę, wraz z m.in. Tuwimem założył grupę poetycką Skamander.
Interpretowany utwór poety dwudziestolecia międzywojennego, Juliana Tuwima „Wiosna” należy do zbioru „Sokrates tańczący” wydanego w 1920 roku. Ze względu na kontrowersyjną tematykę tom cieszył się tak dużą popularnością, że do 1930 roku miały miejsce aż trzy dodruki. Wiersz „Wiosna” porusza zresztą nie pierwszy raz problematykę związaną z zepsuciem moralnym mieszczan. Poeta posłużył się strategią skandalu, częstą i charakterystyczną dla dwudziestolecia, co pozwoliło mu na zdobycie ogromnego rozgłosu.