Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Główny bohater powieści Antoniego Libery, pt. Madame, to kilkunastoletni chłopak, uczeń jednego z warszawskich liceów. Wyróżnia się pod względem intelektu, erudycji i zdolności na tle innych uczniów, jest również bardzo dojrzały jak na swój wiek. Z jego konstrukcji wewnętrznej, charakterologicznej i psychicznej, wynika jego namiętne zainteresowanie nauczycielką francuskiego, które staje się kanwą całej historii opisanej w powieści.
Tytułowa bohaterka powieści Antoniego Libery to postać wielowymiarowa, której dystans i pozorny chłód w relacjach ze światem i z innymi ludźmi wytwarza wokół niej bardzo specyficzną aurę tajemnicy. Tajemnice zaś bywają pociągające, dlatego też kobieta budzi zainteresowanie nie tylko współpracowników i ludzi związanych z jej codziennym życiem, lecz także uczniów, przede wszystkim zaś głównego bohatera i narratora powieści.
„Stajnia Augiasza” to związek frazeologiczny, którego używa się, kiedy chce się podkreślić, że jakieś konkretne miejsce jest niezwykle zanieczyszczone, zaniedbane, nieuporządkowane, po prostu brudne. I to do tego stopnia, że oczyszczenie tego miejsca wydaje się rzeczą wręcz niemożliwą, a przynajmniej wymagającą ogromnych, nieopłacalnych nakładów pracy. W metaforycznym sensie „stajnia Augiasza” może oznaczać również nieporządek mentalny, chaos duchowy, itp.
Sonia Marmieładowa to jedna z bohaterek Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego. To młoda dziewczyna, którą boleśnie doświadczył los. W wyniku choroby alkoholowej ojca musiała zostać prostytutką, by pomóc utrzymać rodzinę. Zakocha się w Rodionie Raskolnikowie z wzajemnością. Połączył ich los przegranych, ludzi którzy mocno w życiu pobłądzili.
Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego przedstawia historię morderstwa dokonanego przez niejakiego Rodiona Raskolnikowa. Młody student dopuszcza się zbrodni, ponieważ pogłębiająca się bieda wpędza go w alienację społeczną i problemy nerwowe.
Razumichin to jeden z bohaterów Zbrodni i kary autorstwa Fiodora Dostojewskiego. Jest on przyjacielem głównego bohatera powieści, Rodiona Raskolnikowa, lecz różni się od niego pod względem światopoglądowym i charakterologicznym.
Literatura jest wielkim kontinuum, w którym późniejsi twórcy budują na fundamentach stworzonych przez poprzedników. W podobny sposób działa filozofia. Myśl ludzka jest wielkim uniwersum, w którym idee i pomysły przeplatają się ze sobą i łączą w najrozmaitsze sposoby. Niekiedy w pełni jesteśmy w stanie wypowiedzieć się o teraźniejszości dopiero sięgając do metafor i sformułowań powstałych setki lat temu.
Średniowiecze było tysiącletnią epoką przesiąkniętą dominacją kultury i doktryny chrześcijańskiej. Miało to wpływ na bardzo wiele aspektów życia zarówno społecznego, jak i wewnętrznego ludzi. Kościół katolicki zawładnął wówczas wyobraźnią ludzką jeśli chodzi o ogromny obszar myślenia na temat śmierci i tego, co dzieje się z duszą ludzką po niej.
Przywódca każdego narodu, państwa czy każdej większej zbiorowości w ogóle musi posiadać specyficzne cechy, które predestynowałyby go do rzetelnego i odpowiedzialnego wykonywania swojej misji. Oczywiście cechy te ulegają drobnym zmianom z biegiem czasu, ponieważ zmieniają się warunki, w których kolejnym władcom przychodzi rządzić.
Każdy z nas w inny sposób podchodzi do życia, ponieważ każdy widzi go nieco inaczej. Dlatego nie ma jednego dobrego rozwiązania na zdobycie szczęścia. Każdy człowiek musi dojść do tego na własną rękę. Literatura obfituje w rozmaite wzorce, im dany przykład jest odleglejszy czasowo, tym dziwniejszy może się wydawać na pierwszy rzut oka, ale nie znaczy to, że współcześnie nie znalazłby się nikt, dla kogo nie okazałby się słuszny.
Istnieją rozmaite sposoby na radzenie sobie z przeciwnościami losu. Literatura pokazuje nam ich ogrom. Dla niektórych jest to ucieczka rozumiana dosłownie lub metaforycznie, wewnętrznie. Niektórzy jednak – co ma zapewne związek z ich indywidualną konstrukcją psychiczną i emocjonalną – stają twarzą w twarz z problemami i walczą do samego końca, nawet gdy wiedzą, że walka ta z góry jest skazana na porażkę. Ich sposobem na stawianie czoła przeciwnościom losu jest więc heroizm.
Poświęcenie się dla kogoś jest uważane przez wielu za najwyższą formę człowieczeństwa. Podobnie jest z poświęcaniem się w imię idei czy wartości, w które się wierzy. Nie ma się bowiem wówczas pewności czy ofiara przyniesie pożądany skutek, a jednak wiara bywa silniejsza. Takie postawy możemy obserwować w literaturze od najdawniejszych czasów, od tekstów religijnych i mitologicznych.