Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Nie-Boska komedia autorstwa Zygmunta Krasińskiego jest utworem bardzo mocno zaangażowanym społecznie. To bardzo charakterystyczna cecha dla polskiego dramatu romantycznego, którego twórcy prowokowani byli przez skomplikowaną sytuację polityczno-społeczną swojej ojczyzny.
Najsłynniejsze dzieło Zygmunta Krasińskiego, jednego z trzech wieszczów romantyzmu polskiego, nosi tytuł Nie-Boska komedia, co jest niezaprzeczalnym nawiązaniem do jednego z najbardziej klasycznych dzieł poezji europejskiej – Boskiej komedii Dantego Alighieri. Dwa te dzieła, mimo wielu powierzchownych różnic, tak naprawdę łączy bardzo wiele.
Literatura romantyczna wykształciła pewien bardzo charakterystyczny model bohatera. Był to przeważnie osobnik bardzo tajemniczy, mający trudności z odnalezieniem się w rzeczywistości, skłonny do odczuwania skrajnych emocji, kryjący w sobie jakąś traumę, najczęściej związaną z silnym rozczarowaniem miłosnym.
Zygmunt Krasiński w Nie-boskiej komedii przedstawił grupę rewolucjonistów, którzy buntują się przeciwko arystokracji i jej dotychczasowemu panowaniu ekonomicznemu, tradycyjnemu i moralnemu. Poeta w ten sposób scharakteryzował zresztą wszelkie ruchy rewolucyjne, jakie pojawiły się do czasów jemu współczesnych, a także dużo potem, aż do dziś.
Ostatnia scena z Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego bardzo często przyprawia o zawrót głowy. Całe dzieło nie należy do najjaśniejszych, więc czytelnik ma nadzieję, że finał przyniesie odpowiedzi na wiele pytań. Dzieje się natomiast inaczej i dla niektórych ostatnia scena jest kolejnym skomplikowaniem.
Niewiele jest dzieł w literaturze polskiej i światowej poświęconych stricto tematyce rewolucji i ich wpływu na życie społeczeństw i narodów. Większość z nich natomiast pochodzi z czasów po rewolucji październikowej w 1917 roku w Rosji. Tym ciekawszym dziełem jest Nie-boska komedia Zygmunta Krasińskiego, która ten temat omówiła wiele dziesięcioleci wcześniej.
Problematyka dzieła tak rozległego, jak Nie-Boska Komedia Zygmunta Krasińskiego, nie jest prosta do ujęcia w krótkiej wypowiedzi. Można powiedzieć, że w dramacie dominują dwa główne tematy – wpływ szeroko rozumianej poezji na życie człowieka oraz starcie nowej rzeczywistości ze starą, i to w jaki sposób powinno ono wyglądać.
Nie-boska komedia autorstwa Zygmunta Krasińskiego to dzieło wielowątkowe oraz wielowymiarowe. Wieszcz wypowiedział się w nim na wiele tematów charakterystycznych dla swojej epoki. Były to m.in. rola poezji w życiu człowieka, rola artystów w życiu społeczeństw i narodów, kwestia rewolucji jako szeroko pojętej zmiany w porządku społecznym danego czasu. Trudno uwierzyć, że wszystkie te wątki mieszczą się w jednym dziele.
Hrabia Henryk zostaje obdarzony darem poezji. Arystokrata poznaje Marię, zakochuje się w niej i żeni z nią. Henrykowi i Marii rodzi się syn – Orcio. Pewnej nocy demony wysyłają do Henryka widmo Dziewicy, która prowokuje go do porzucenia rodziny na rzecz poezji.
Bardzo często zdarza się,że tęsknimy za ulubionymi miejscami, a w trudnych chwilach wyobrażamy sobie, że uciekamy właśnie do nich. To może być rodzinny dom, ulubione miejsce na wakacje albo po prostu podwórko, na którym w dzieciństwie graliśmy z kolegami w piłkę.
Chyba nie ma w literaturze polskiej drugiego utworu, który byłby bardziej genialną emanacją powiedzenia „zgoda buduje, niezgoda rujnuje”. Niemal w każdym zachowaniu zarówno Cześnika Raptusiewicza, jak i Rejenta Milczka widzimy, jak wzajemna nienawiść i chęć zrobienia drugiemu na złość, zatruwają obu panom życie.
Maria to jedna z bohaterek dramatu autorstwa Zygmunta Krasińskiego, jednego z romantycznych wieszczów polskich, pt. Nie-boska komedia. To bardzo ciekawa postać kobieca. Jest ona młodą i piękną dziewczyną, w której zakochuje się, i z którą żeni hrabia Henryk, główna postać dramatu, poeta romantyczny.