Dziady cz. II – opracowanie

Obyczaj i tradycja w życiu społeczeństwa. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Chłopów Władysława Stanisława Reymonta. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Wszyscy żyjemy w środowisku, które ma swoje utarte schematy, tradycje obyczaje. Wiele z nich wynika z okolicy kulturowej, w której się obracamy, inne z religii, literatury czy po prostu przyzwyczajenia. Z czasem jednak niektóre obyczaje stają się żelaznym kanonem, bez którego nie wyobrażamy sobie komfortowego życia. Jest to dobre, o ile nie prowadzi do zmuszania kogoś, by żył w sposób, który podoba się nam, a nie jemu. Tradycje i obyczaje kojarzone były w ostatnich czasach zwłaszcza ze światem polskiej wsi, która miała ograniczony dostęp do nowych technologii, mód i ogólnie rozumianego postępu, a więc kumulowała w sobie obyczaje, które pobierała od przodków. Doskonale sportretował ten mechanizm Władysław Stanisław Reymont w swojej noblowskiej powieści, pt. Chłopi. 

Dziady cz. II – streszczenie

Dziady cz. II to słynny dramat autorstwa Adama Mickiewicza, część dłuższego cyklu, opowiadający o starodawnym pogańskim rytuale przywoływania dusz umarłych i próbowania zaspokojenia ich potrzeb. To niesamowita płaszczyzna literacka, na której spotyka się metafizyka, religia oraz starodawna, przedchrześcijańska wiara. 

Motyw wsi w literaturze – konteksty z różnych epok

Wieś i wszystko, co z nią związane, czyli jej krajobraz, mieszkańcy ze wszystkimi swoimi obyczajami i mądrością, trudy i uroki wiejskiego życia – wszystko to w pewnym momencie historycznym stało się bardzo kuszące artystycznie dla twórców, nie tylko polskiej, literatury. Po rewolucji przemysłowej, która przyniosła bardzo duży wzrost znaczenia ośrodków miejskich, wieś stopniowo się wyludniała.

Dziady cz. II – plan wydarzeń

Ludzie gromadzą się w kaplicy i przygotowują do Dziadów.  Guślarz rozpoczyna modły i ceremonię.  Na wezwanie przychodzą pierwsze duchy, Józia i Rózi, które opowiadają swoją historię.

Ludowość jako element romantycznego światopoglądu

Zamiłowanie do ludowości było dla romantyków bardzo istotnym komponentem nie tylko twórczości, lecz także światopoglądu. Było tak z bardzo wielu względów. Prosta wiejska obyczajowość oraz wiara dużo bardziej przemawiały do romantyków, przywiązujących dużą wagę do uczuć i emocji, a także metafizyki.

Moralizatorski charakter Dziadów cz. II

Dziady cz. II to dzieło w zasadzie w całości ukierunkowane w taki sposób, by przekazywało pewien moralny komunikat odbiorcom. Adam Mickiewicz uwiarygodnił ten przekaz poprze umieszczenie fabuły i bohaterów na granicy świata doczesnego oraz wiecznego. 

Czy duchy wywołane przez Mickiewicza (Dziady cz. II) i Dickensa (Opowieść wigilijna) mogą wzbudzić refleksje we współczesnym nastolatku?

Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II oraz Charles Dickens w Opowieści wigilijnej przestawili wpływ świata metafizycznego na bohaterów żyjących na ziemi. W obu utworach duchy nawiedzają ludzi i przedstawiają im swoje życie lub prorokują ich własny los, by osiągnąć określony skutek i ich ostrzec przez wiecznym potępieniem. Czy jednak opowieści tego typu pochodzące sprzed stu lub nawet dwustu lat są w stanie wzbudzić refleksje we współczesnym nastolatku?

Sens moralny dramatu Dziady cz. II

Dramat Adama Mickiewicza, pt. Dziady cz. II nie przez przypadek do dzisiaj stanowi jedno z najbardziej klasycznych dzieł literatury polskiej. Jest to utwór wybitny pod wieloma względami. Nie tylko ukazuje starolitewski zwyczaj duchowy, nie tylko jest napisany wspaniałą polszczyzną poetycką, lecz przede wszystkim przekazuje pewien ogólny i uniwersalny sens moralny, który aktualny jest zawsze, niezależnie od czasów. 

Wesele i Dziady cz. II – porównanie

Wesele Stanisława Wyspiańskiego oraz Dziady cz. II to dwa wybitne dzieła polskiego dramatu. Na pierwszy rzut oka trudno je ze sobą skojarzyć, lecz po głębszym namyśle można bez trudu zauważyć, jak wiele je łączy, mimo że powstawały w odstępach wielu dekad od siebie. 

Zjawy w Dziadach – charakterystyka, przewinienia i nauka moralna

W Dziadach cz. II Adam Mickiewicz przedstawił ludową wersję tego, co dzieje się z duszami ludzkimi po śmierci. Te z nich, które nie trafiają od razu do nieba, muszą odbyć karę i błąkać się w rozerwaniu pomiędzy życiem a śmiercią. W ten sposób pokutują, a czas i forma tej pokuty zależne są od ich przewinień i grzechów. 

Widmo złego Pana – charakterystyka i przewinienia

Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II przedstawił kilka rodzajów duchów przywołanych w trakcie nocnej ceremonii. Przedstawicielem najgorszego rodzaju dusz było widmo Złego Pana, którego nie dało się już w żaden sposób wspomóc ani uratować. Był on skazany na wieczne potępienie.