Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Inżynier Korzecki to jedna z drugoplanowych postaci powieści Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. Jest osobą dobrze symbolizującą typową dla epoki Młodej Polski neurotyczność, poczucie bezsensu życia i pogrążenia się w odmętach depresji.
Joanna Podborska to jedna z głównych postaci powieści Stefana Żeromskiego, pt. Ludzie bezdomni. Zapałała ona szczerą miłością do jej głównego bohatera, Tomasza Judyma, jednak została odrzucona. Stała się ofiarą heroizmu ukochanego, dla którego idea była ważniejsza od dążenia do osobistego szczęścia.
Tomasz Judym to jedna z najsłynniejszych i zarazem najpopularniejszych postaci polskiej literatury.To główny bohater Ludzi bezdomnych Stefana Żeromskiego, która to powieść do dzisiaj stanowi niezaprzeczalny kanon lektur szkolnych. Człowiek ten jest symbolem nieugiętości w dążeniu do celu i zdolności do absolutnego poświęcenia się jeśli chodzi o dobro słabych i potrzebujących.
Dzisiejsze czasy obfitują w różnego rodzaju tendencje i przewodniki, pokazujące to, jak absolutnie samodzielnie można dojść do sukcesu właściwie w każdej kategorii życia. Rzeczywiście trudno jest się oprzeć wrażeniu, że człowiek, który rzeczywiście osiąga w życiu postawione sobie wcześniej cele, musi charakteryzować się określonymi cechami.
Pomoc drugiemu człowiekowi to jeden z najbardziej ludzkich i najbardziej szlachetnych odruchów, jakim możemy wykazać się w życiu. Każdy w pewnym momencie swojego życia potrzebuje pomocy, nie każdy jednak jest w stanie o nią poprosić, ponieważ w grę wchodzą różne emocje. Pisarze bardzo często rozważają takie sytuacje i próbują odnaleźć odpowiedzi na pytania nurtujące nas w tej kwestii.
Bezdomność to najprościej rzecz ujmując stan, w którym dana osoba w wyniku najróżniejszych sytuacji życiowych pozbawiona zostaje stałego miejsca zamieszkania, przysłowiowego dachu nad głową. Bezdomność może być jednak rozumiana również w sposób metaforyczny, ponieważ posiadanie domu może mieć i taki wymiar.
Ambicja to – ujmując rzecz w dużym skrócie – to, ile posiadamy w sobie motywacji i determinacji do tego, by osiągać swoje cele, realizować plany, spełniać marzenia. O człowieku ambitnym mówimy wtedy, kiedy stale wyznacza sobie nowe cele, pragnie wciąż czegoś większego, lepszego, coraz wyżej zawiesza sobie przysłowiową poprzeczkę. Ambicja potrafi być również bardzo niebezpieczna.
Definicja szczęścia pozostaje do dzisiaj właściwie nieuchwytna, mimo że człowiek zastanawia się nad nią od zarania dziejów. Współcześnie mamy już tyle jego definicji, że każdy może znaleźć jakąś, która będzie odpowiadała właśnie jemu. Dla niektórych szczęściem będzie fortuna, dla innych bliskość ukochanej osoby, jeszcze ktoś inny poczuje się szczęśliwy, gdy zdobędzie najwyższy szczyt świata albo pojedzie w daleką podróż.
Dom to najważniejsze miejsce dla każdego człowieka. Każdy z nas musi mieć miejsce, w którym będzie mógł czuć się bezpiecznie, w którym będzie mógł odpocząć i który pełny będzie życzliwych mu ludzi. Dom więc to nie tylko budynek, to przede wszystkim przestrzeń, w której czujemy się dobrze, gdzie możemy być naprawdę sobą bez strachu przed oceną czy złym traktowaniem.
Istnieje w naszym języku i w naszej kulturze wiele porzekadeł o pożyteczności pracy. Praca służy nie tylko zarabianiu pieniędzy i zdobywaniu środków potrzebnych do przetrwania, lecz także rozwijaniu własnych talentów czy przełamywaniu swoich barier. Praca indywidualnego człowieka ma również wpływ na dobrobyt całego społeczeństwa, choć niejednokrotnie trudno sobie to wyobrazić.
Literatura różnych epok poświęciła bardzo wiele miejsca zjawisku nieszczęśliwej miłości. To bardzo szerokie pojęcie, które na różnych etapach życia dotyka większości ludzi. Miłość sama w sobie jest uczuciem niezwykle silnym, wręcz najsilniejszym, jakiego doświadczyć może człowiek, więc jakiekolwiek jej wypaczenie, brak możliwości jej realizacji czy nieodwzajemnienie, może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji uczuciowych i emocjonalnych.
Samotność jest dotyczącym chyba każdego człowieka na pewnym etapie życia. Bywamy samotnie przez brak bliskich ludzi wokół nas, lecz także wtedy, gdy otacza nas tłum, ale nie potrafimy dostrzec w nim nikogo nam sprzyjającego. Motyw samotności wielokrotnie pojawiał się w dziełach literackich różnych epok, ponieważ artyści w dużo bardziej intensywny sposób ją odbierają.