Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wszystkie ludzkie czyny pociągają za sobą adekwatne do nich konsekwencje, nawet jeśli wydaje nam się, że tak nie jest – prędzej czy później dosięgnie nas reakcja świata. Od nas zależy czy będzie to reakcja pozytywna czy też negatywna.
Moralność to szalenie skomplikowany dział filozofii. Rzeczywistość nie jest zerojedynkowa i niekiedy bardzo trudno jest znaleźć rozsądną granicę pomiędzy tym, co dobrze, i tym co złe. Filozofowie i myśliciele od tysięcy lat próbują odnaleźć najlepsze sposoby na ocenę otaczającego nas świata i naszych czynów, które mają miejsce w jego ramach. Nie istnieją jednak jednoznaczne odpowiedzi.
Nie da się przejść życia w sposób idealny, wszyscy podejmujemy błędne decyzje. Należy jednak umieć przyznać się do swoich błędów, a nawet win. Tylko wówczas mamy okazję zadośćuczynić skrzywdzonym, naprawić swoje przewinienia, ale także odebrać cenną życiową lekcję i nauczyć się czegoś na przyszłość. Wielu bohaterów literackich udowadnia, że nawet najcięższe przewiny mogą zostać wybaczone i zapomniane, jeśli włoży się wystarczającą ilość pracy we własną poprawę.
Czas w utworze literackim pełni bardzo istotną rolę. Dzięki jego konstrukcji jesteśmy w stanie porządkować sobie w głowie wydarzenia, które przedstawia nam autor, a także wyciągać z nich wnioski przyczynowo-skutkowe. Wiele dzieł jednak element ten traktuje w sposób nielinearny i osobliwy.
Każdy z nas w życiu napotyka większe lub mniejsze trudności. Niekiedy stajemy jednak w obliczu sytuacji bardzo trudnych, od rozwiązania których zależy całe nasze przyszłe życie. To momenty, w których tak naprawdę dowiedzieć się możemy wiele o sobie samych. Nie każdy jednak potrafi wykorzystać taką okazję i wyciągnąć z niej lekcję. Bywa, że ludzie uciekają od trudności, odsuwają je od siebie, nie chcąc doprowadzić do konfrontacji ze strachu, wstydu lub braku wiary we własne siły. Wachlarz postaw jakie człowiek może przyjąć wobec takich chwil i decyzji jest naprawdę szeroki.
Jeszcze nigdy nie urodził się człowiek pozbawiony jakichkolwiek słabości, mniejszych lub większych wad, przysłowiowych rys. Nie ma więc sensu wyrzucanie sobie, że takie słabości się posiada. Problem pojawia się dopiero wtedy, kiedy człowiek z takimi słabościami nie usiłuje walczyć, nie przeciwdziała im.
Fiodor Dostojewski w Zbrodni i karze badał najciemniejsze, ale i najszlachetniejsze zakamarki naszej duszy. Obok bowiem scen brutalnych i takich, które świadczą o podłości ludzkiego charakteru, czytelnik znajdzie w tej epokowej powieści zdarzenia, które wskazują na ludzką dobroć, szlachetność i umiejętność poświęcania się dla innych.
Nikt z nas nie ma dokładnie tych samych cech charakteru przez całe swoje życie. To całkowicie naturalne, że pod wpływem dorastania i nabywania doświadczeń, zmieniamy się. Niektórzy z nas mniej, niektórzy bardziej. Trudno wyobrazić sobie, żeby człowiek w podeszłym wieku zachowywał się jak dziecko, lub młodzieniec.
Ludzka natura to chyba jeden z najbardziej skomplikowanych systemów nerwowo-emocjonalno-psychicznych, jakie istnieją we wszechświecie. Ludzkie wnętrze skrywa tyle tajemnic, jest zależne od tylu bodźców i elementów, jest tak trudno do jednoznacznego scharakteryzowania i opisania, że prawdziwe poznanie siebie samego to dla niektórych nie lada wysiłek.
Zbrodnia i kara to jedna z najwybitniejszych powieści wszech czasów. Pełna jest uniwersalnych prawd o życiu i ludzkiej psychice, zwłaszcza o jej ciemnych stronach. Po raz pierwszy czytelnicy mieli okazję tak dokładnie przyjrzeć się umysłowi i motywacjom mordercy, a także wszystkiemu, co przeżywał on po dokonaniu okrutnej zbrodni i w czasie ponoszenia konsekwencji. W powieści Dostojewskiego występuje również wiele tradycyjnych wątków i motywów literackich.
Wątek popełniania zbrodni i ponoszenia za nie konsekwencji był obecny w literaturze od samych jej początków. O antycznych tragików, przez Szekspira, aż do twórców współczesnych – pisarze wciąż na nowo próbują twórczo patrzeć na tę kwestię. Niezmiennie jednak wszyscy dochodzą do podobnego wniosku: jeśli popełniło się zbrodnię, nie ma możliwości, by uniknąć za nią kary.
Fiodor Dostojewski w Zbrodni i karze nie tylko stworzył nowy typ narracji psychologicznej w powieści, lecz także zawarł pewne koncepcje społeczne, bardzo charakterystyczne dla drugiej połowy XIX wieku w Europie. Ich wyrazicielem był główny bohater utworu – Rodion Raskolnikow.