Z utworu wyłania się więc bardzo konkretna postać – kobiety świadomej siebie i świata, oczytanej, kulturalnej, zapewne swobodnie poruszającej się w literaturze i w filozofii. Można ją nazwać intelektualistką, sprawnie formułuje ona swoje sądy i nie boi się ich wygłaszać. Wers “wolę śmieszność pisania wierszy” sugeruje, że osoba mówiąca w wierszu jest poetką i sama tworzy literaturę.
Utwór ten jest właściwie zapisem wyborów życia codziennego i pokazuje on, jak ważna jest możliwość wyboru nawet w pozornie nieważnych kwestiach. Autorka pokazuje, że wolność i swoboda to fundamenty życia ludzkiego. Daje także do zrozumienia, że wolność ta dotyczy także kwestii moralnych, ale często jest to kwestia opowiedzenia się po stronie dobra lub zła. Wiersz przybliża czytelnikowi podmiot liryczny,kobietę, zapewne samą Szymborską, która zawiązuje z odbiorcą intymną relację, wprowadzając go w świat swoich upodobań i przekazując wartości, które są bliskie jej sercu. Jedną z nich jest ta najważniejsza, o którą walczą ludzie na całym świecie – wolność.
