W czwartej strofie narracja ta ulega zmianie. Podmiot pokazuje, jak bliska jest mu ta kobieta. Rzuca odważne deklaracje, jest gotów oddać za nią życie, iść nawet do piekła. Zauważa, że nie pała do niej wielkim uczuciem, nie pragnie jej, a mimo to jest mu bardzo bliska. W następnej strofie przywodzi sytuację, gdy kobieta dotknęła jego dłoni. Był wtedy szczęśliwy, spokojny, było mu błogo, lecz zmąciła te uczucia niepewność, czy jest to przyjaźń, czy kochanie.
Utwór nie przedstawia odpowiedzi, zostawia czytelnika z otwartą możliwością uznania, jak widzi uczucia poety. Odbiorca może dowolnie interpretować pytanie zadawane w ostatnim wersie. Ostatnie strofy wskazują jednak, że prawdopodobnie jest to miłość, której sam jeszcze nie dostrzega.
Przemyślenia, które nakłoniły go do napisania wiersza, mają luźny charakter. Mężczyzna w ostatniej strofie wprost przyznaje się, iż nie jest w stanie wyjaśnić, jak ułożył utwór. Mówi „Wieszczy duch mymi ustami nie władał” – oznacza to zaprzeczenie koncepcji furor poeticus Horacego, która zakłada, że tworzenie poezji wymaga natchnienia, którego obecność we skazanym fragmencie jest zaprzeczona. Swoje myśli Mickiewicz przelewa na papier w sposób naturalny, jest to wynikiem talentu autora, a nie szału poetyckiego. Stanowi to ważną myśl epoki romantyzmu, gdzie poeta był jednostką niezależną, indywidualną, która sama z siebie „widzi więcej” i nie potrzebuje natchnienia.
