Podmiot liryczny wspomina dobro, które Bóg dokonał dla ludzi. Stwórca nie jest obojętny, ludzkość jest dla Niego ważna. Dokonuje licznych cudów, dzięki czemu Izraelitom udaje się dojść do Ziemi Obiecanej. Wędrówka mogła wydawać się przekleństwem, jednak Bóg był przy swoich wiernych cały czas. Karał ich, kiedy się od Niego odwracali, ale też pomagał w przypadku trudności. Izraelici zrozumieli, że są narodem wybranym przez Boga.
Główny cel każdego człowieka
Najwyższym celem każdego człowieka jest wieczne życie z Bogiem. Droga do osiągnięcia tego jest trudna. Jednak trudności, próby i przeszkody umacniają człowieka w wierze. Izraelici przeżyli głód, pragnienie, jadowite węże, pogańskie ludy. Zdarzały im się słabości, jak każdemu człowiekowi. Odwrócili się od Boga, oddali cześć złotemu cielcowi. Jednak w każdej chwili mogli liczyć na pomoc Boga, który zawsze był blisko i udzielał wsparcia. Podmiot liryczny uważa, że boskie miłosierdzie jest wieczne. To, że Bóg nie dokonuje codziennie spektakularnych cudów, nie oznacza, że nie jest obecny przy ludziach. Codzienne chwile są dowodem na istnienie Boga.
Podsumowanie
„Psalm 136” upamiętnia losy narodu wybranego – Izraelitów. Stanowi to metaforę duchowej drogi chrześcijan. Człowiek znosi trudy i pokonuje przeszkody, by osiągnąć zbawienie, podobnie, jak Izraelici musieli przejść przez Morze Czerwone i wędrować przez pustynię, by być narodem wybranym i dotrzeć do Ziemi Obiecanej.
