Nad Niemnem to jedna z najważniejszych powieści polskiego pozytywizmu. Jednym z jej głównych wątków jest historia rodziny Bohatyrowiczów, zubożałej szlachty, która jednak odznacza się wśród nadniemeńskiej społeczności swoją pracowitością i uczciwą prostotą życia codziennego. Ród Bohatyrowiczów swoją genezę posiada w odległej, sięgającej przełomu XV i XVI wieku, przeszłości, której to dotyczy niemal mityczna opowieść o Cecylii i Janie – protoplastach rodu, którzy w imię łączącej ich miłości, byli w stanie porzucić swoje dotychczasowe życia i uciec przed całym światem w dzikie ostępy nadniemeńskich puszcz, które z biegiem czasu udało im się w przemienić w piękną, miodem i mlekiem płynącą, krainę, zamieszkaną przez ludzi dobrych, uczciwych i pracowitych. Oto legenda o Janie i Cecylii!
Legenda o Janie i Cecylii – streszczenie krótkie
Legenda o Janie i Cecylii opowiada historię dwojga ludzi, którzy zakochali się w sobie, ale nie mogli ze sobą być ze względu na różnice w pochodzeniu. Postanowili więc uciec i osiedlić się tam, gdzie nikt nie mógłby im mówić, jak mają żyć. Wybór padł na dzikie tereny puszczy nadniemeńskiej. Z początku młodym było bardzo ciężko poskromić dziką przyrodę, z czasem jednak udało im się przystosować teren do własnych potrzeb. Mijały lata, dom Jana i Cecylii się powiększał, rodziły się dzieci. Wieść o ich czynie dotarła do innych osad i zaczęli do nich ściągać rybacy, pszczelarze czy bojarzy, z których niektórzy zostawali na stałe. Dzieci Jana i Cecylii wchodziły w związki z dziećmi osadników, osada powiększała się jeszcze bardziej. Po wielu latach o tym niezwykłym zjawisku usłyszał Zygmunt August, który przebywając niedaleko na polowaniu, postanowił odwiedzić swoich podwładnych. Gdy zobaczył, jak duża, sprawna, piękna i dostatnia jest osada starych już Jana i Cecylii, nadał im szlachectwo, wieś nazwał Bohatyrowicze i takie nazwisko dał całemu potomstwu ludzi, którzy kiedyś byli w stanie postawić wszystko na jedną kartę i zrobić na przekór całemu światu w imię miłości.