Współczesność to termin trudny do uchwycenia jednoznaczną definicją, ponieważ w zależności od czasów jest ona inna. Twórcy literatury piszą, by spróbować wyrazić obraz i kształt własnej epoki. Niektóre jednak z tych dzieł wyrażają przy okazji prawdy na tyle uniwersalne, że na zawsze pozostają współczesne właśnie. Takim dramatem jest m.in. Tango Sławomira Mrożka.
W Tangu Sławomir Mrożek przedstawił współczesną rodzinę, która podlega prądom i modom epoki, w której żyje. Średnie pokolenie rodziny – małżeństwo Stomil i Eleonora – to ludzie, którzy całą młodość poświęcili na walkę ze wszelkimi konwenansami i obyczajowo-społecznymi ograniczeniami własnych indywidualności. Tego rodzaju sprzeciw pozostał im jednak w wieku dojrzałym, co poskutkowało stworzeniem bardzo anarchicznego i bałaganiarskiego trybu życia. Matka Eleonory, Eugenia, chętnie podporządkowała się temu trybowi, natomiast jej brat, Eugeniusz, niekoniecznie. Przez chaos panujący w rodzinie najbardziej cierpi Artur, który pragnie powrotu do tradycji i do tego, by każdy odgrywał odpowiednie role.
Sławomir Mrożek pokazuje tym samym problemy, jakie dotyczyły współczesnych mu rodzin. Brakowało w nich autorytetów w starszych pokoleniach, co miało brutalne przełożenie na dorastanie i życie młodych. Było to istotne zjawisko w latach 60. XX wieku w Polsce, która znajdowała się wówczas w strefie komunistycznych wpływów Związku Radzieckiego. System totalitarny, jak wiadomo, bardzo silnie uderzał właśnie w integralność rodziny jako tradycyjnej podstawowej komórki społecznej.
W rodzinie Artura panuje swoboda pod każdym względem, w tym seksualnym. To jawne zaburzenie najbardziej podstawowych wartości moralnych. Artur ginie z ręki Edka – osobnika, który kieruje się wyłącznie przemocą i absurdalnymi mądrościami życiowymi. W symboliczny sposób pokazuje to porażkę młodego pokolenia współczesnego Mrożkowi na drodze do szczęśliwego życia. Porażkę spowodowaną błędami starszych.
Również formalnie Tango jest dramatem jak najbardziej współczesnym. Rządzi w nim groteska, czyli łączenie skrajnych kategorii estetycznych, w celu wywołania szoku u odbiorcy. Język bohaterów jest potoczny, bywa wręcz wulgarny. Trudno powiedzieć coś szczegółowego o miejscu i czasie akcji, przez co Tango nabiera charakteru utworu uniwersalnego, niezależnego od czasów, w których powstało. Mrożek stworzył więc dramat stricte współczesny, który jednak ma wiele cech utworu bardzo uniwersalnego. Uniwersalne są bowiem prawdy, jakie z dzieła możemy wyczytać. Współczesność, z którą dziś mamy do czynienia wyjaskrawiła jeszcze bardziej zjawiska, które niepokoiły Mrożka już w połowie ubiegłego stulecia. Przybierają one inne formy, lecz nadal prawdą jest, że młodzież pozbawiona odpowiednich wzorców na początkowym etapie swojego życia, łatwo może pobłądzić w dorosłym świecie i odnieść porażkę, unicestwiając wszystkie swoje możliwości i szanse. Forma naszego istnienia ulega coraz bardziej dynamicznym zmianom, jednak jego treść zawsze jest podobna.