Oba powyżej przywołane utwory, choć bardzo różne pod względem rozmiarów i poetyki, są zbieżne, ponieważ dają świadectwo nostalgii, jakiej doświadczali polscy romantycy przebywający na emigracji. Z perspektywy nieraz tysięcy kilometrów, doceniali oni piękno świata, w jakim przyszło im spędzać najważniejszy okres dla formowania się duszy ludzkiej – dzieciństwo i młodość. Czytając wiersze Mickiewicza czy Norwida warto się zastanowić nad tym, jak wielkie szczęście mamy, jeśli dane jest nam żyć w kraju naszego dzieciństwa.
Strony: 1 2