Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Adam Mickiewicz i Stefan Żeromski to dwóch bardzo ważnych twórców polskiej literatury. Obaj poruszali w swych dziełach ważne i aktualne dla polskiego narodu kwestie społeczne, polityczne i historyczne. Dwa ich dzieła – Pan Tadeusz oraz Przedwiośnie – zawierają wiele podobieństw do siebie nawzajem.
Scena polowania to chyba jedna z najsłynniejszych scen, jakie Adam Mickiewicz zamieścił w swoim epokowym dziele – epopei narodowej, pt. Pan Tadeusz. Mickiewicz opisywał zwyczaje, jakie panowały na Litwie, a które on sam jeszcze pamiętał z dzieciństwa.
Balladyna, tytułowa bohaterka dramatu Juliusza Słowackiego, stała się już jedną z najbardziej charakterystycznych postaci kobiecych polskiego romantyzmu. Kobieta, w której ambicja i dążenie do zdobycia jak największej władzy, zamienia się w morderczy instynkt, który – jak się wydaje – stale wzrasta i przejmuje nad nią całkowicie kontrolę.
Balladyna to tytułowa postać jednego z najsłynniejszych dramatów autorstwa Juliusza Słowackiego. Symbolizuje ona morderczą stronę ludzkiej duszy, która potrafi zawładnąć człowiekiem do tego stopnia, że przestaje on widzieć cokolwiek, oprócz własnego zysku i jest do niego w stanie dążyć nawet kosztem dobra i życia innych ludzi. Postać Balladyny może być również interpretowana jako przestroga, że każda zbrodnia pociąga za sobą kolejną, a potem jeszcze jedną, ale żadna w ostatecznym rozrachunku nie pozostanie bez konsekwencji.
Historię mitycznego potopu zna chyba każdy, w dodatku od dziecka. Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych opowieści, jakie zawarto w Starym Testamencie Pisma Świętego. Mało kto wie, że ta opowieść była znana już setki lat przed spisanie Starego Testamentu, a wersja, którą znamy dziś, jest tylko pewnym jej wariantem. Noe również miał kilka wersji samego siebie, w zależności od tego, w jakiej części świata opowiadany był mit o wielkim potopie, który nieomal zgładził całą ludzkość.
Bóg postanawia zniszczyć ludzkość za jej grzechy, i odbudować ją za pomocą sprawiedliwych.
Bóg wybiera Noego i jego rodzinę jako tych, którzy mają przetrwać zagładę.
Abraham to jedna z najważniejszych postaci świata nie tylko judaistycznego, lecz także chrześcijańskiego. To bowiem pierwszy człowiek, do którego zwrócił się biblijny Bóg w celu ustanowienia narodu żydowskiego, a przez to i religii żydowskiej, która istnieje i funkcjonuje do dziś, i która położyła również podwaliny pod późniejszą religię chrześcijańską.
Bóg ukazuje się Abrahamowi i nakazuje mu udanie się do Kanaanu.
Abraham z żoną, ojcem i kuzynem, Lotem, wyrusza w długą drogę i podróżuje, aż trafia w wyznaczone miejsce.
Bóg powierza wybraną ziemię Abrahamowi i jego potomstwu, które ma stać się wielkim i potężnym narodem.
Adam i Ewa to, według religii judaistycznej i chrześcijańskiej, pierwsi ludzie, jacy zostali umieszczeni przez Boga na Ziemi, a konkretnie w rajskim ogrodzie, Edenie. Historia ich stworzenia, pierwotnego szczęśliwego życia, związku, a także pierwszego grzechu i wygnania z raju, jest więc historią archetypiczną dla bardzo dużej części kultury światowej.
Bóg stwarza Adama, osadza go w ogrodzie Eden i oddaje mu we władanie całą ziemię z całym jej urodzajem.
Bóg widzi, że Adam jest bardzo samotny, więc w trakcie snu wyjmuje z jego ciała żebro, z którego z kolei tworzy pierwszą kobietę – Ewę.
Bóg zakazuje pierwszym ludziom jedzenia owoców Drzewa Poznania Dobrego i Złego.
Cezary Baryka nie jest przeważnie pierwszą odpowiedzią, kiedy odpowiadamy na pytanie o bohatera romantycznego. Nic dziwnego, został powołany do życia w zupełnie innej epoce, a i jego losy umiejscowione zostały daleko od ścisłych ram czasowych epoki romantycznej. Jednak patrząc na życie i decyzje Baryki, można odnieść wrażenie, że nie było mu wcale tak daleko do bohaterów, których znamy z dzieł Mickiewicza, Słowackiego, Byrona czy Goethego.
Stefan Żeromski po opublikowaniu Przedwiośnia, spotykał się z bardzo niejednoznacznym odbiorem zarówno czytelników, jak i krytyków. Wielu bardzo mylnie interpretowało zawarte w nim wątki dotyczące bolszewizmu, komunizmu i rewolucji. Pisarzowi zarzucano nawet propagowanie tych ideologii, co było w zupełnym przeciwieństwie do jego prawdziwych poglądów.