Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Martyrologia to, najprościej rzecz ujmując, historia cierpienia. Termin ten używany jest jednak najczęściej wobec cierpienia zbiorowego, np. ogólnonarodowego. Znane jest sformułowanie „martyrologia polska”, które odnosi się do wieloletnich nieszczęść i katastrof, które spotykały naród polski począwszy od momentu rozbiorów.
Postać Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza jest postacią historyczną. Był to urzędnik rosyjski, któremu sam car powierzył zwierzchność nad ziemiami polskimi, zwłaszcza zaś nad Litwą. W oczach opinii publicznej stał się więc on sumą zła i nikczemności, jaka spotykała uciśniony naród polski w pierwszych dekadach XIX wieku.
Widzenie Księdza Piotra to jedna z najważniejszych scen dramatu Dziady cz. III Adama Mickiewicza. Krystalizuje się w niej bowiem koncepcja narodu Polskiego jako „Chrystusa narodów”, który ma cierpieć i umrzeć, a następnie zmartwychwstać, by odkupić inne nacje.
Mała improwizacja to fragment monologu Konrada, głównego bohatera Dziadów cz. III Adama Mickiewicza. Jest to dosyć krótka kwestia, która jest jednak bardzo istotna w szerszym kontekście, ponieważ sygnalizuje nadchodzącą Wielką Improwizację, która stanowi z kolei absolutny fundament nie tylko dramatu Mickiewicza, lecz także dużej części ideologii filozoficznej romantyzmu polskiego.
Opowieść o Cichowskim to jedno z najbardziej wstrząsających świadectw zbrodni carskiej Rosji, jakie dokonywane były na Polakach w trakcie zaboru. Dramat pojedynczego człowieka odzwierciedla bowiem los tysięcy innych ludzi, którzy zostali skrzywdzeni przez aparat opresji zaborcy.
Dziady cz. III to jedno z najsłynniejszych dzieł Adama Mickiewicza. Dramat ten ukazał się w 1832 roku i stanowił kontynuację poprzednich części dramatu sprzed niemal dekady. Część trzecia zyskała jednak największą popularność za sprawą poruszenia w nim bolesnej kwestii zaborów Polski, a także dzięki niezwykłej kreacji głównego bohatera – Konrada.
Prometeizm i mesjanizm to dwa terminy, które bardzo często przewijają się w interpretacji najwybitniejszego polskiego dramatu romantycznego, czyli Dziadów cz. III Adama Mickiewicza. Są to sformułowania określające zjawiska charakterystyczne nie tylko dla tego dzieła, a nawet nie tylko dla tego autora, ale występujące szerzej i w różnych kontekstach.
Wymienione w temacie niniejszej pracy sformułowania stanowią odzwierciedlenie dwóch koncepcji romantycznych, które funkcjonowały w literaturze polskiej i odnosiły się do sytuacji politycznej Polski pod zaborami. Krzewicielem pierwszej z nich był Adam Mickiewicz, drugiej – Juliusz Słowacki.
W postaci Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III zawarł Adam Mickiewicz wszystkie cechy, jakie Polacy przypisywali carskiej Rosji w trakcie trwania zaborów. Jest to człowiek zły do szpiku kości, którego jedyną ambicją życiową jest dążenie do jeszcze większej władzy.
Ksiądz Piotr jest jedną z najważniejszym postaci dramatu Adama Mickiewicza, pojawia się w wielu jego fragmentach, w wielu scenach. Jego bowiem ustami autor wypowiada swój pogląd na historyczno-polityczne miejsce Polski w Europie i w świecie, które nazwane zostało później „mesjanizmem polskim”, ponieważ w jego myśl Polska miała zostać zbawiona poprzez wielkie cierpienie, a po odrodzeniu miała wybawiać z niewoli inne narody.
Postawa prometejska, zwana również po prostu „prometeizmem”, jest to postawa charakteryzująca się zdolnością do poświęcenia się przez jednostkę w imię dobrobytu i szczęścia zbiorowości. Termin ten pochodzi z mitologii greckiej, gdzie postać Prometeusza została opisana jako postać stworzyciela istoty ludzkiej.
Rollison to jeden z epizodycznych bohaterów Dziadów cz. III Adama Mickiewicza, najwięcej dowiadujemy się o nim z opowieści innych bohaterów dramatu. Jest to student, który padł ofiarą carskiego terroru i – najprawdopodobniej bez żadnego realnego powodu – został aresztowany i uwięziony.