Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Maciej Boryna to w literaturze polskiej postać niebagatelna. To główny bohater powieści pt. Chłopi, Władysława Stanisława Reymonta, powieści, za którą autor uhonorowany został w 1924 roku Literacką Nagrodą Nobla – najwyższym wyróżnieniem dostępnym w świecie literatury na całym świecie. Nie to jest jednak najistotniejsze.
W momencie, w którym Anaruk wyciągnął olbrzymią rybę wbitą na swój harpun i z wysiłku przechylił się i upadł na plecy, usłyszeliśmy trzask. Z przerażeniem spojrzałem za siebie. Stało się to, o co modliliśmy się, żeby się nie stało.
To był ciepły czerwcowy wieczór. Zachodzące słońce oblewało pomarańczowym baskiem cały świat. Spacerowałem po okolicy samotnie, ponieważ chciałem poukładać w swojej głowie tłoczące się myśli. Od dłuższego czasu nie byłem spokojny i niekiedy nawet trudno było mi zasnąć.
W dawnych czasach z Ambrożym Kleksem łączyła mnie szczera i bezinteresowna przyjaźń. Potem jednak – jak to w życiu bywa – nasze drogi się rozeszły i nie mieliśmy już okazji utrzymywać kontaktów tak często, jakbyśmy sobie tego życzyli, choć nadal myśleliśmy o sobie nawzajem bardzo serdecznie.
Chyba nikt nie chciałby być samotny. Sytuacja, w której zostajemy pozostawieni sami sobie i nie mamy naprawdę nikogo, do kogo moglibyśmy się zwrócić z prośbą o pomoc, to chyba jednak najczarniejszych perspektyw, jakie może mieć przed sobą człowiek. Istnieją jednak różne rodzaje samotności. Niektórzy decydują się na nią z własnej woli.
Każdego dnia, a nawet w ciągu każdej godziny, czy nawet minuty, zmuszani jesteśmy do podejmowania mnóstwa przeróżnych decyzji, nawet nieświadomie lub podświadomie. Są to najczęściej decyzje bardzo mało znaczące, błahe i mające wpływ jedynie na nasze codzienne, najbardziej podstawowe sprawy. Istnieją jednak decyzje, które mają dużo bardziej długofalowe działanie.
Poeci zawsze uważani byli za istoty wyjątkowe, nawet pośród artystów. Nadal niekiedy uważamy, że poeta to człowiek, który ma kontakt z innymi wymiarami uczuciowości, a na pewno jest obdarzony ponadprzeciętną wrażliwością i niezwykłym zmysłem obserwacji.
Jacek Soplica to bohater Mickiewiczowskiego Pana Tadeusza, ojciec tytułowego bohatera. Za młodu był to warchoł, który w akcie zemsty i desperacji zastrzelił Stolnika Horeszkę, miejscowego magnata, który odmówił mu małżeństwa ze swoją córką. Wyrzuty sumienia i społeczny ostracyzm ze strony szlachty popchnęły Jacka do decyzji o opuszczeniu ziem polskich i rozpoczęciu pokuty w mnisim habicie. Przybrał miano Księdza Robaka i wstąpił do zakonu bernardynów.
Konrad, bohater Dziadów cz. III Adama Mickiewicza i Kordian, tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego to dwóch wielkich bohaterów romantycznych, którzy w pewien sposób ukształtowali nasze narodowe myślenie o poświęceniu się dla ojczyzny.
Na ziemie polskie romantyzm ze wszystkimi swoimi nurtami literackimi doszedł dość późno, co pociągało za sobą szereg zarówno zalet, jak również wad. Z jednej strony mieliśmy już szereg bardzo jasnych wzorców, którymi twórcy mogli się kierować w swojej twórczości, z drugiej – bardzo trudno było już dodać coś zupełnie oryginalnego do ogólnej puli epoki.
Dramat romantyczny znacznie wyróżniał się na tle dzieł przeznaczonych na deski scen teatralnych, które pisane były w ciągu poprzednich kilku epok. Romantycy próbowali nadać formie teatralnej charakter chaosu emocjonalnego i „kontrolowanego nieporządku”, jaki odczuwali we własnych duszach.
Tzw. „spisek koronacyjny” to jeden z najważniejszych wątków Kordiana Juliusza Słowackiego. Autor za pomocą tego wątku przekazuje czytelnikom swoją gorzką ocenę postaw, jakie panowały w społeczeństwie polskim w pierwszych dekadach XIX wieku, czyli na początku życia po zaborami.