Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Adam Mickiewicz jako wieszcz, poeta romantyczny oraz twórca mistyczny, bardzo często nawiązywał w swoich dziełach do różnego rodzaju zjawisk ponad naturalnych. Wiele uwagi poświęcił również snom i wizjom, o których twierdził, że nie są jedynie przypadkowym wytworem podświadomości, ale że mogą mieć o wiele większe znaczenie, a nawet być przestrzenią porozumienia wymiaru ludzkiego z boskim.
Dziady cz. II to dzieło w zasadzie w całości ukierunkowane w taki sposób, by przekazywało pewien moralny komunikat odbiorcom. Adam Mickiewicz uwiarygodnił ten przekaz poprze umieszczenie fabuły i bohaterów na granicy świata doczesnego oraz wiecznego.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II oraz Charles Dickens w Opowieści wigilijnej przestawili wpływ świata metafizycznego na bohaterów żyjących na ziemi. W obu utworach duchy nawiedzają ludzi i przedstawiają im swoje życie lub prorokują ich własny los, by osiągnąć określony skutek i ich ostrzec przez wiecznym potępieniem. Czy jednak opowieści tego typu pochodzące sprzed stu lub nawet dwustu lat są w stanie wzbudzić refleksje we współczesnym nastolatku?
Dramat Adama Mickiewicza, pt. Dziady cz. II nie przez przypadek do dzisiaj stanowi jedno z najbardziej klasycznych dzieł literatury polskiej. Jest to utwór wybitny pod wieloma względami. Nie tylko ukazuje starolitewski zwyczaj duchowy, nie tylko jest napisany wspaniałą polszczyzną poetycką, lecz przede wszystkim przekazuje pewien ogólny i uniwersalny sens moralny, który aktualny jest zawsze, niezależnie od czasów.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego oraz Dziady cz. II to dwa wybitne dzieła polskiego dramatu. Na pierwszy rzut oka trudno je ze sobą skojarzyć, lecz po głębszym namyśle można bez trudu zauważyć, jak wiele je łączy, mimo że powstawały w odstępach wielu dekad od siebie.
W Dziadach cz. IV Adama Mickiewicza mamy do czynienia z dialogiem dwóch postaci – tajemniczego Pustelnika oraz chrześcijańskiego Księdza. Spierają się one jednak nie tylko na temat nieszczęśliwego życia tego pierwszego. Ich rozmowa jest emanacją sporu światopoglądowego dwóch pokoleń – romantyków i racjonalistów – który miał miejsce nie tylko w literaturze, lecz także w rzeczywistości.
W Dziadach cz. II Adam Mickiewicz przedstawił ludową wersję tego, co dzieje się z duszami ludzkimi po śmierci. Te z nich, które nie trafiają od razu do nieba, muszą odbyć karę i błąkać się w rozerwaniu pomiędzy życiem a śmiercią. W ten sposób pokutują, a czas i forma tej pokuty zależne są od ich przewinień i grzechów.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II przedstawił kilka rodzajów duchów przywołanych w trakcie nocnej ceremonii. Przedstawicielem najgorszego rodzaju dusz było widmo Złego Pana, którego nie dało się już w żaden sposób wspomóc ani uratować. Był on skazany na wieczne potępienie.
Na pytanie postawione w temacie pracy można odpowiedzieć przynajmniej na kilka sposobów. Nie tylko bowiem dzisiejsza i nie tylko młodzież powinna znać Dziady Mickiewicza. To uniwersalny utwór, który mówi nie tylko o staropolskim rytuale spirytystycznym, lecz także wyjawia pewne uniwersalne prawdy o ludzkim losie, które aktualne będą zawsze bez względu na czasy.
Dziady cz. IV to dzieło niezwykłe. Skupia się właściwie na rozmowie dwóch postaci, lecz jest w tej rozmowie moc sądów i diagnoz, które autor, Adam Mickiewicz, wysnuwał dla całego swojego pokolenia, całego romantyzmu, całej epoki.
Dziady to tytuł najsłynniejszego dramatu romantycznego autorstwa Adama Mickiewicza. To enigmatyczne wyrażenie oznaczało jednak dawniej pogański obrzęd odprawiany w dzień zaduszny, w trakcie którego przywoływano dusze zmarłych i usiłowano wspomóc je modlitwami w zaznaniu spokoju w życiu po śmierci. Ten rytuał również został opisany w dramacie Mickiewicza.
Lawa Tadeusza Konwickiego to jedno z najbardziej ambitniejszych przedsięwzięć polskiej kinematografii ostatnich kilku dekad. Reżyser nie tylko podjął się filmowej adaptacji tekstu dramatycznego, co już samo w sobie brzmi karkołomnie, lecz także wziął na warsztat Dziady Adama Mickiewicza – dzieło, wydawałoby się, nieprzekładalne na język filmu, w którym najwięcej zależy od bezpośredniej relacji postaci z odbiorcą.