Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Zdążyć przed Panem Bogiem to tytuł jednego z najbardziej wstrząsających dzieł dotyczących powstania w warszawskim getcie w 1943 roku. Stworzyła je Hanna Krall w oparciu o rozmowę z Markiem Edelmanem, jednym z jego przywódców, z którym udało jej się spotkać po wielu latach. Całe dzieło zostało opatrzone niejednoznacznym i bardzo nieintuicyjnym tytułem, który frapuje, intryguje i skłania do uważnego zagłębienia się w całą historię.
Marek Edelman jest narratorem książki reportażowej autorstwa Hanny Krall, pt. Zdążyć przed Panem Bogiem.
Dziady cz. IV Adama Mickiewicza to nie tylko kolejna odsłona legendarnego cyklu dramatycznego. To utwór, w którym autor wypowiedział się na tematy światopoglądowe, które stały się przyczyną wielkiego światopoglądowego sporu, w którym sam w młodości uczestniczył. Spór ten został oddany w rozmowie pomiędzy Gustawem i Księdzem.
Zamiłowanie do ludowości było dla romantyków bardzo istotnym komponentem nie tylko twórczości, lecz także światopoglądu. Było tak z bardzo wielu względów. Prosta wiejska obyczajowość oraz wiara dużo bardziej przemawiały do romantyków, przywiązujących dużą wagę do uczuć i emocji, a także metafizyki.
Adam Mickiewicz jako wieszcz, poeta romantyczny oraz twórca mistyczny, bardzo często nawiązywał w swoich dziełach do różnego rodzaju zjawisk ponad naturalnych. Wiele uwagi poświęcił również snom i wizjom, o których twierdził, że nie są jedynie przypadkowym wytworem podświadomości, ale że mogą mieć o wiele większe znaczenie, a nawet być przestrzenią porozumienia wymiaru ludzkiego z boskim.
Dziady cz. II to dzieło w zasadzie w całości ukierunkowane w taki sposób, by przekazywało pewien moralny komunikat odbiorcom. Adam Mickiewicz uwiarygodnił ten przekaz poprze umieszczenie fabuły i bohaterów na granicy świata doczesnego oraz wiecznego.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II oraz Charles Dickens w Opowieści wigilijnej przestawili wpływ świata metafizycznego na bohaterów żyjących na ziemi. W obu utworach duchy nawiedzają ludzi i przedstawiają im swoje życie lub prorokują ich własny los, by osiągnąć określony skutek i ich ostrzec przez wiecznym potępieniem. Czy jednak opowieści tego typu pochodzące sprzed stu lub nawet dwustu lat są w stanie wzbudzić refleksje we współczesnym nastolatku?
Dramat Adama Mickiewicza, pt. Dziady cz. II nie przez przypadek do dzisiaj stanowi jedno z najbardziej klasycznych dzieł literatury polskiej. Jest to utwór wybitny pod wieloma względami. Nie tylko ukazuje starolitewski zwyczaj duchowy, nie tylko jest napisany wspaniałą polszczyzną poetycką, lecz przede wszystkim przekazuje pewien ogólny i uniwersalny sens moralny, który aktualny jest zawsze, niezależnie od czasów.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego oraz Dziady cz. II to dwa wybitne dzieła polskiego dramatu. Na pierwszy rzut oka trudno je ze sobą skojarzyć, lecz po głębszym namyśle można bez trudu zauważyć, jak wiele je łączy, mimo że powstawały w odstępach wielu dekad od siebie.
W Dziadach cz. IV Adama Mickiewicza mamy do czynienia z dialogiem dwóch postaci – tajemniczego Pustelnika oraz chrześcijańskiego Księdza. Spierają się one jednak nie tylko na temat nieszczęśliwego życia tego pierwszego. Ich rozmowa jest emanacją sporu światopoglądowego dwóch pokoleń – romantyków i racjonalistów – który miał miejsce nie tylko w literaturze, lecz także w rzeczywistości.
W Dziadach cz. II Adam Mickiewicz przedstawił ludową wersję tego, co dzieje się z duszami ludzkimi po śmierci. Te z nich, które nie trafiają od razu do nieba, muszą odbyć karę i błąkać się w rozerwaniu pomiędzy życiem a śmiercią. W ten sposób pokutują, a czas i forma tej pokuty zależne są od ich przewinień i grzechów.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II przedstawił kilka rodzajów duchów przywołanych w trakcie nocnej ceremonii. Przedstawicielem najgorszego rodzaju dusz było widmo Złego Pana, którego nie dało się już w żaden sposób wspomóc ani uratować. Był on skazany na wieczne potępienie.