Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Relacje pomiędzy człowiekiem a Bogiem – jakkolwiek rozumie się i pojmuje tego drugiego – stanowią przedmiot ludzkiej refleksji od momentu, w którym rozumne istoty zaczęły spoglądać w niebo i myśleć o wszechmocnej istocie, która w nim zamieszkuje.
Na co dzień podlegamy bardzo wielu obostrzeniom, regułom, regulaminom, statutom, zbiorom nakazów i zakazów. Są nam niezbędne, abyśmy mogli żyć we względnym spokoju, porządku oraz harmonii. Oczywiście większość z nich stworzyli ludzie.
Wiele dzieł literackich porusza kwestię istnienia metafizycznej strony naszego istnienia. Objawia się to przede wszystkim obecnością wszelkiego rodzaju postaci nadprzyrodzonych, lecz także wprowadzaniem do fabuły utworu rozmaitych wróżb, przepowiedni czy proroctw, które odgrywają w nim znaczącą rolę. Taki zabieg sprawia, że dane dzieło można interpretować na znacznie większą ilość sposobów, a jego wydźwięk zyskuje dodatkowe walory semantyczne.
Jednym z pierwszych skojarzeń, jakie nasuwają się przeciętnemu czytelnikowi w związku z Weselem Stanisława Wyspiańskiego jest fakt, że w tym wybitnym modernistycznym dramacie obok postaci realistycznych występują również różnego rodzaju zjawy i duchy. Mają one jednak pewną określoną funkcję, pojawiają się w przemyślanym celu.
Nie jest niczym dziwnym, że artyści jako jednostki wybitnie wrażliwe, próbowali na przestrzeni wieków przedstawiać całościową wizję świata w swoich dziełach. Nie mogło więc w nich zabraknąć również ich samych – artystów. Każda epoka w nieco odmienny sposób przedstawiała rolę takich jednostek w społeczeństwie czy w narodzie.
Nikt z nas nie ma dokładnie tych samych cech charakteru przez całe swoje życie. To całkowicie naturalne, że pod wpływem dorastania i nabywania doświadczeń, zmieniamy się. Niektórzy z nas mniej, niektórzy bardziej. Trudno wyobrazić sobie, żeby człowiek w podeszłym wieku zachowywał się jak dziecko, lub młodzieniec.
Miłość jest jedną z największych sił i najbardziej intensywnych uczuć, jakich człowiek może w swoim … Czytaj dalej
W życiu jesteśmy stawiani w bardzo różnych sytuacjach. Niektóre są dla nas łatwe i przyjemne, inne natomiast stanowią wyzwania. Nieraz jesteśmy zmuszani do dokonywania wyborów, gdyż tylko jedno wyjście z danej sytuacji jest właściwe, nie można mieć wszystkiego. Aby podejmować dobre decyzje, potrzebna jest człowiekowi motywacja.
Kordian, tytułowy bohater słynnego dramatu Juliusza Słowackiego, oraz Konrad, główna postać Dziadów cz. III Adama Mickiewicza, to dwie wielkie kreacje romantyczne. Dwie wielkie postaci i dwie wielkie osobowości. Obu tych bohaterów wiele łączy, choć różnią się również w bardzo zasadniczych kwestiach. Obaj w swoim postępowaniu odnosili się do cierpienia ojczyzny zniewolonej przez zaborców, mieli jednak inne podejście do tego, w jaki sposób należało radzić sobie z tak ciężką sytuacją narodową.
Martyrologia to, najprościej rzecz ujmując, historia cierpienia. Termin ten używany jest jednak najczęściej wobec cierpienia zbiorowego, np. ogólnonarodowego. Znane jest sformułowanie „martyrologia polska”, które odnosi się do wieloletnich nieszczęść i katastrof, które spotykały naród polski począwszy od momentu rozbiorów.
Postać Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza jest postacią historyczną. Był to urzędnik rosyjski, któremu sam car powierzył zwierzchność nad ziemiami polskimi, zwłaszcza zaś nad Litwą. W oczach opinii publicznej stał się więc on sumą zła i nikczemności, jaka spotykała uciśniony naród polski w pierwszych dekadach XIX wieku.
Widzenie Księdza Piotra to jedna z najważniejszych scen dramatu Dziady cz. III Adama Mickiewicza. Krystalizuje się w niej bowiem koncepcja narodu Polskiego jako „Chrystusa narodów”, który ma cierpieć i umrzeć, a następnie zmartwychwstać, by odkupić inne nacje.