Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Mała improwizacja to fragment monologu Konrada, głównego bohatera Dziadów cz. III Adama Mickiewicza. Jest to dosyć krótka kwestia, która jest jednak bardzo istotna w szerszym kontekście, ponieważ sygnalizuje nadchodzącą Wielką Improwizację, która stanowi z kolei absolutny fundament nie tylko dramatu Mickiewicza, lecz także dużej części ideologii filozoficznej romantyzmu polskiego.
Opowieść o Cichowskim to jedno z najbardziej wstrząsających świadectw zbrodni carskiej Rosji, jakie dokonywane były na Polakach w trakcie zaboru. Dramat pojedynczego człowieka odzwierciedla bowiem los tysięcy innych ludzi, którzy zostali skrzywdzeni przez aparat opresji zaborcy.
Dziady cz. III to jedno z najsłynniejszych dzieł Adama Mickiewicza. Dramat ten ukazał się w 1832 roku i stanowił kontynuację poprzednich części dramatu sprzed niemal dekady. Część trzecia zyskała jednak największą popularność za sprawą poruszenia w nim bolesnej kwestii zaborów Polski, a także dzięki niezwykłej kreacji głównego bohatera – Konrada.
Prometeizm i mesjanizm to dwa terminy, które bardzo często przewijają się w interpretacji najwybitniejszego polskiego dramatu romantycznego, czyli Dziadów cz. III Adama Mickiewicza. Są to sformułowania określające zjawiska charakterystyczne nie tylko dla tego dzieła, a nawet nie tylko dla tego autora, ale występujące szerzej i w różnych kontekstach.
Wymienione w temacie niniejszej pracy sformułowania stanowią odzwierciedlenie dwóch koncepcji romantycznych, które funkcjonowały w literaturze polskiej i odnosiły się do sytuacji politycznej Polski pod zaborami. Krzewicielem pierwszej z nich był Adam Mickiewicz, drugiej – Juliusz Słowacki.
W postaci Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III zawarł Adam Mickiewicz wszystkie cechy, jakie Polacy przypisywali carskiej Rosji w trakcie trwania zaborów. Jest to człowiek zły do szpiku kości, którego jedyną ambicją życiową jest dążenie do jeszcze większej władzy.
Ksiądz Piotr jest jedną z najważniejszym postaci dramatu Adama Mickiewicza, pojawia się w wielu jego fragmentach, w wielu scenach. Jego bowiem ustami autor wypowiada swój pogląd na historyczno-polityczne miejsce Polski w Europie i w świecie, które nazwane zostało później „mesjanizmem polskim”, ponieważ w jego myśl Polska miała zostać zbawiona poprzez wielkie cierpienie, a po odrodzeniu miała wybawiać z niewoli inne narody.
Postawa prometejska, zwana również po prostu „prometeizmem”, jest to postawa charakteryzująca się zdolnością do poświęcenia się przez jednostkę w imię dobrobytu i szczęścia zbiorowości. Termin ten pochodzi z mitologii greckiej, gdzie postać Prometeusza została opisana jako postać stworzyciela istoty ludzkiej.
Rollison to jeden z epizodycznych bohaterów Dziadów cz. III Adama Mickiewicza, najwięcej dowiadujemy się o nim z opowieści innych bohaterów dramatu. Jest to student, który padł ofiarą carskiego terroru i – najprawdopodobniej bez żadnego realnego powodu – został aresztowany i uwięziony.
Jacek Soplica to bohater Mickiewiczowskiego Pana Tadeusza, ojciec tytułowego bohatera. Za młodu był to warchoł, który w akcie zemsty i desperacji zastrzelił Stolnika Horeszkę, miejscowego magnata, który odmówił mu małżeństwa ze swoją córką. Wyrzuty sumienia i społeczny ostracyzm ze strony szlachty popchnęły Jacka do decyzji o opuszczeniu ziem polskich i rozpoczęciu pokuty w mnisim habicie. Przybrał miano Księdza Robaka i wstąpił do zakonu bernardynów.
Konrad, bohater Dziadów cz. III Adama Mickiewicza i Kordian, tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego to dwóch wielkich bohaterów romantycznych, którzy w pewien sposób ukształtowali nasze narodowe myślenie o poświęceniu się dla ojczyzny.
Romantyzm polski był nieco odmienny wobec swoich odpowiedników zagranicą. Na ziemiach polskich bowiem oprócz rozbuchanych uczuciowości i emocjonalności, oprócz przeświadczenia o prymacie wrażliwości i ducha nad rozumem i empirią, miał on kształt szczególnego zaangażowania społeczno-politycznego.