Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiele postaci z dramatu pt. Wesele Stanisława Wyspiańskiego to odwzorowania rzeczywistych ludzi ze środowiska krakowskiego przełomu XIX i XX wieku. Autor w realia wiejskiej zabawy weselnej przeniósł cały kalejdoskop postaci, które zaobserwował na rzeczywistym weselu, które natchnęło go do stworzenia dramatu. Jedna z postaci, Poeta, została zainspirowana jednym z najbardziej znanych pisarzy modernistycznych – Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem.
Stanisław Wyspiański znany był ze swojej fascynacji światem wsi i chłopstwem. Nic więc dziwnego, że akcję swojego najsłynniejszego dramatu umieścił w podkrakowskich Bronowicach. Wśród bohaterów Wesela nie mogło zabraknąć przedstawicieli chłopstwa, a najbardziej charakterystycznym z nich był Czepiec.
Patriotyzm i bardzo szeroko pojmowana miłość do ojczyzny to jeden z głównych motywów literatury polskiej. Jest tak przede wszystkim dlatego, że nasz kraj bardzo często cierpiał ze względu na różnego rodzaju historyczne zawieruchy – wojny, zabory, okupacje, komunizm. Były to sytuacje, w których naród musiał się jednoczyć pod wspólnym sztandarem, by walczyć o wolność kraju – swojego domu i ojczyzny.
Przebaczenie jest rzeczą bardzo istotną. Wiele religii świata opartych jest na przebaczeniu, ponieważ bardzo go potrzebujemy w życiu, chociaż niekiedy w ogóle nie zdajemy sobie z tego sprawy. Wbrew popularnej opinii, przebacza się głównie dla samego siebie, a nie dla tego, komu przebaczamy. Poprzez przebaczenie zrzucamy sobie bowiem z barków psychiczny ciężar noszenia w sercu urazu do kogoś i poczucia krzywdy, a wówczas stajemy się naprawdę wolni.
Istnieje cała gałąź literatury fantastycznej, która ma za zadanie zabrać swojego czytelnika w niesamowite światy, w których panują prawa często zupełnie niepodobne do tych, które znamy z codzienności. Wszyscy czasem potrzebujemy oddechu od codzienności i podróży w krainę, gdzie wszystko jest magiczne, nowe i możliwe do osiągnięcia. Zdarza się jednak, że pewne elementy fantastyczne są używane przez autorów zupełnie innych gatunków, dotąd realistycznych.
Wieś i wszystko, co z nią związane, czyli jej krajobraz, mieszkańcy ze wszystkimi swoimi obyczajami i mądrością, trudy i uroki wiejskiego życia – wszystko to w pewnym momencie historycznym stało się bardzo kuszące artystycznie dla twórców, nie tylko polskiej, literatury. Po rewolucji przemysłowej, która przyniosła bardzo duży wzrost znaczenia ośrodków miejskich, wieś stopniowo się wyludniała.
Taniec to jedna z najstarszych form ekspresji emocji przy pomocy ludzkiego ciała. Taniec przybierał w naszej kulturze bardzo różne oblicza i funkcje. Był częścią rytuałów plemiennych, a także religijnych. Był ważnym symbolem artystycznym, alegorią śmierci. Dzisiaj rozumiany jest głównie jako forma rozrywki, ewentualnie jako dziedzina sportu.
W każdej epoce artyści tworzący sztukę dostrzegali fakt, że są ludźmi o specyficznej wrażliwości i nieoczywistych talentach. Refleksje na ten temat – a jakże – zawierali w swoich dziełach, przez co z czasem stworzyli pewien motyw opowiadania o artystach, jednostkach wybitnie wrażliwych czy utalentowanych. Motyw ten zmieniał się z czasem i w zależności od czasów i panujących w nich mód przybierał inne kształty.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego oraz Dziady cz. II to dwa wybitne dzieła polskiego dramatu. Na pierwszy rzut oka trudno je ze sobą skojarzyć, lecz po głębszym namyśle można bez trudu zauważyć, jak wiele je łączy, mimo że powstawały w odstępach wielu dekad od siebie.
Motywy oniryczne, wizyjne i prorocze bardzo często są wykorzystywane przez pisarzy wielu nurtów i gatunków literackich. Mogą one pełnić bardzo odmienne funkcje ze względu na swoją wieloznaczność i niemożność do jednoznacznej interpretacji.
Romantyzm i modernizm (w naszym kraju znany jako Młoda Polska) to epoki historycznoliterackie, które posiadają wiele punktów stycznych. Dowodzi tego choćby inna stosowana przez filologów nazwa modernizmu, która brzmi – neoromantyzm. Zbieżności oraz różnice występujące pomiędzy tymi dwoma nurtami można najlepiej zaobserwować na przykładzie tego, jak odczytywano wówczas społeczną, polityczną czy duchową rolę artysty.
Literatura to piękna dziedzina, ponieważ ograniczona jest jedynie ludzką wyobraźnią. Dlatego istnieją całe dziedziny, które wręcz opierają swoje istnienie na łączeniu rzeczywistości z fikcją. Nie chodzi tutaj tylko o literaturę stricte fantasy albo science-fiction.