Pomoc drugiemu człowiekowi w potrzebie to jedna z rzeczy, które w najmocniejszy sposób świadczą o naszym człowieczeństwie. Bezinteresowna pomoc świadczy o czystym dobru, jakie mają w sobie ludzie, chociaż nie wszyscy i nie we wszystkich sytuacjach. Moim jednak zdaniem warto jest pomagać innym i to z bardzo wielu powodów, co postaram się udowodnić przy pomocy przykładów z literatury.
Wydaje mi się, że na samym początku warto przywołać historię Ebenezera Scrooge’a, czyli głównego bohatera Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa, barwnej historii o każdym z nas. Był to stary i zgryźliwy skąpiec, właściciel kantoru, który ponad wszystko cenił w życiu pieniądze, natomiast pogardzał ludźmi i wchodzeniem w jakiekolwiek bliższe relacje z nimi. Odrzucał kolejne próby rodzinnego zbliżenia się ze strony siostrzeńca Freda, był surowy i niesprawiedliwy wobec swojego pracownika, Boba. Był przy tym bardzo osamotniony i przeraźliwie smutny, jednak sam tego nie dostrzegał.
Ta sytuacja zaczęła się zmieniać po wizycie u Ebenezera Scrooge’a trzech duchów, które uświadomiły mu z czego wzięła się jego życiowa zgorzkniałość, jakie ma konsekwencje oraz do czego może doprowadzić. Starzec opamiętał się i postanowił zmienić swoje postępowanie. Otworzył się na ludzi, odnowił kontakty z siostrzeńcem, a przede wszystkim zaczął pomagać Bobowi i jego rodzinie – poprawił warunki jego pracy, a także objął opieką zdrowotną jego chorego synka, na co samego Boba nie byłoby stać. Scrooge nie zrobił tego wszystkiego dla wdzięczności. Zrozumiał jednak, że tylko wówczas można być szczęśliwym, gdy w jakimś stopniu przyczynimy się do polepszenia życia kogoś bliskiego i kiedy pomożemy mu w sposób absolutnie bezinteresowny. Poprawiamy wówczas nie tylko jakość czyjegoś życia, lecz także własnego.
Chciałbym zwrócić uwagę również na niesamowitą i wstrząsającą zarazem powieść reportażową autorstwa Aleksandra Kamińskiego, pt. Kamienie na szaniec. Opowiada ona o bardzo trudnych czasach II wojny światowej, kiedy to Polska znajdowała się pod okupacją niemiecką. W ramach niepodległościowego podziemia działały m.in. Szare Szeregi, czyli jednostka paramilitarna przekształcona z harcerstwa. Główni bohaterowie powieści, czyli Tadeusz Zawadzki „Zośka”, Jak Bytnar „Rudy” i Maciej Aleksy Dawidowski „Alek” byli członkami właśnie tej organizacji. Pomoc drugiemu człowiekowi była w ich kodeksie moralnym absolutnie na najwyższym miejscu. Było tak nie tylko dlatego, że wymagała tego od nich harcerska, a potem żołnierska dyscyplina.
Nie tylko dobre maniery były dla nich motywacją. Wzajemna pomoc wykształcała wzajemne zaufanie, a zaufanie było absolutną podstawą tak niebezpiecznego zajęcia, jakim była dywersja, w konsekwencji której w każdej chwili można było zostać aresztowanym, a nawet pozbawionym życia. Bohaterowie dali dowody swojej odwagi, kiedy „Rudy” został aresztowany przez gestapo. Po paru dniach brutalnych przesłuchań został odbity przez przyjaciół, dla których solidarność i pomoc była ważniejsza niż troska o własne życie. Młodzieńcy pokazali w ten sposób, że pomoc drugiemu człowiekowi jest warta absolutnie każdego wyrzeczenia, nawet poświęcenia własnego życia.
Dzisiaj nie doświadczamy (i obyśmy nie musieli) tak ekstremalnych sytuacji, jakie były udziałem bohaterów Kamieni na szaniec. Jednak cały czas, każdego dnia, mamy okazję do okazywania pomocy. Możemy to robić nawet poprzez najdrobniejsze gesty, nie każda pomoc musi być od razu czymś spektakularnym. Najważniejsze jest to, byśmy pamiętali, że w ten sposób nie tylko czynimy świat lepszym miejscem, lecz także poprawiamy jakość czyjegoś, jak i swojego życia. Podsumowując, uważam, że sformułowanie, iż warto jest pomagać innym jest jak najbardziej trafne i uzasadnione. Mam nadzieję, że przedstawione przeze mnie powyżej argumenty w wystarczający sposób to udowodniły.