Podmiot liryczny nawiązuje także do czwartej części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Przywołuje robaczka świętojańskiego, który wysłuchał Księdza i nakazał mu opamiętanie w rozpaczy. W utworze Lechonia robaczek symbolizuje Polaków, którzy nie odnajdują się w nowej rzeczywistości. Wciąż wspominają dawną potęgę swojej ojczyzny i tęsknią za czasami szlacheckich biesiad. Podmiot liryczny stara się ich przebudzić i zmotywować do działania. Aby coś osiągnąć, należy ciężko pracować, a nie pogrążać się w żalu i wspomnieniach. Osoba mówiąca uważa, że w XX-wiecznej Polsce nie ma miejsca dla ludzi, którzy wciąż nazywają swoją ojczyznę Chrystusem narodów i gloryfikują męczeństwo.
Podmiot liryczny chce czytać wiersze o wiośnie, porze roku symbolizującej młodość, początek, biologizm i narodziny. Nie zamierza tworzyć poezji tyrtejskiej, w podniosły sposób nawołującej do walki za ojczyznę. W odrodzonej Polsce jest niepotrzebna.
Osoba mówiąca postrzega rolę poety w społeczeństwie inaczej, niż romantycy. Uważa, że Polska śpi za grubym murem dawnych idei i przekonań. Zadaniem poety jest przebudzenie swoich rodaków. Podmiot liryczny jest gotowy podjąć się tej misji. Nie wie jednak, czy wyłącznie zniszczy przebrzmiałe ideały, czy też uda mu się zbudować nowe narodowe świętości. Osoba mówiąca w pewny sposób zwraca się do swoich rodaków, wydając kolejne polecenia. Rozpoczyna rewolucję, która zburzy stary porządek rzeczy.
Wypowiedź osoby mówiącej przypomina manifesty futurystów, traktujących z niechęcią europejski dorobek kulturowy. Podmiot liryczny zwraca się nie tylko do zbiorowości, ale też do jednostek. W ten sposób chce silniej oddziaływać na czytelników i motywować ich do działania. Nie dopuszcza do rozproszenia odpowiedzialności na wszystkich Polaków. Każda jednostka musi zdawać sobie sprawę, że to właśnie ona ma tworzyć nową Polskę. Poezja epoki dwudziestolecia międzywojennego musi wyrażać ducha swoich czasów.