W życiu spotykają nas bardzo różne sytuacje, niektóre z nich są na tyle ciężkie lub ekstremalne, że wymagają od nas zajęcia konkretnej postawy życiowej, podjęcia decyzji, od której być może będzie zależało to, jakimi staniemy się ludźmi, a na pewno jak sami będziemy o sobie myśleć w przyszłości. Niektórzy z nas wybiorą walkę za wszelką cenę, inni nie będą mieli tyle siły i wybiorą uległość. Te postawy od tysiącleci opisywane są w literaturze. Moim zdaniem zawsze należy walczyć o swoje, dopóki wystarcza nam na to siły.
Antygona Sofoklesa to dramat antyczny, w którym autor – posikując się mitem o rodzie Labdakidów – rozpatruje właśnie powyżej wspomniane postawy. Tytułowa Antygona oraz jej siostra Ismena zostały w krótkim czasie pozbawione rodziców, a potem dwóch ich braci zginęło w bratobójczej wojnie o władzę w Tebach.
Nowy król, Kreon, zabronił grzebania Polinejkesa, jednego z braci, ponieważ obwołał go zdrajcą ojczyzny. Antygona jednak nie miała ochoty patrzeć na upokorzenie ukochanego brata. Pochowała go, mimo że wiedziała, że za taki czyn grozi jej śmierć. Innego zdania była jej siostra, Ismena, uosobienie uległości. Dążyła ona do zachowania spokoju w państwie, a przede wszystkim bała się sprzeciwić Kreonowi. Strach przed śmiercią paraliżował ją do tego stopnia, że była w stanie nawet potępić Antygonę.
Ostatecznie Antygona została uwięziona i sama odebrała sobie życie, nie chcąc zhańbić urzędu królewskiego w Tebach wykonaniem niesprawiedliwego wyroku. Do dzisiaj pamiętana jest jako symbol walki o swoje wartości nawet za najwyższą cenę. Ismena za to jest symbolem strachu, uległości, konformizmu w imię spokoju, wygody i własnego komfortu życiowego.
Bohaterowie Kamieni na szaniec, powieści reportażowej autorstwa Aleksandra Kamińskiego byli młodymi, dwudziestoparoletnimi ludźmi, przed którymi stało całe życie. Na ich młodość padł jednak cień w postaci wybuchu II wojny światowej i okupacji Polski. Zdecydowali się oni działać w dywersji, wyrażać swój sprzeciw, walczyć z okupantem i udowadniać mu cały czas, że „jeszcze Polska nie zginęła”.
Każdego dnia narażali się na aresztowanie, brutalne przesłuchania lub nawet śmierć. Ta świadomość jednak nie przeszkadzała im w pełnieniu swoich obowiązków. Przyświecał im szczytny cel – za wszelką cenę walczyć o wolność ojczyzny. Byli bardzo ofiarni i nie cofali się nawet przed najbardziej niebezpiecznymi zadaniami, mimo że mogli przecież nie walczyć, spokojnie czekać na koniec wojny, dostosować się do sytuacji.
Wybrali jednak walkę za to, co uważali za najważniejsze. Wszyscy główni bohaterowie książki oddali swoje życie za Polskę. Do dziś wspominani są jako bohaterowie, gdyż byli w stanie poświęcić osobiste dobro oraz swoją przyszłość za wolność Polski, za walkę o nią. Wierzyli, że to, co robią jest najważniejsze i nie wahali się w swoim działaniu. Dzięki temu do dzisiaj stawiani są za wzór młodzieży.