Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Cezary Baryka i Laura Kościeniecka to dwójka bohaterów powieści Stefana Żeromskiego, pt. Przedwiośnie. On był młodym chłopakiem wychowanym w Baku, gdzie doświadczył okrucieństw rewolucji bolszewickiej, a który potem przyjechał do Polski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ona była młodą bogatą wdową, pewną siebie i wyzwoloną kobietą, która ceniła sobie niezależność i swobodę.
Miłość to bardzo istotny motyw w życiu Cezarego Baryki, głównego bohatera powieści Stefana Żeromskiego, pt. Przedwiośnie. Ten młody człowiek, któremu okres dojrzewania został w zasadzie odebrany przez rewolucję bolszewicką szalejącą w jego rodzinnym Baku, nie miał kiedy poznać własnych uczuć, emocji i potrzeb.
Ekranizowanie lektur szkolnych, zwłaszcza tych, które wyszły spod piór wielkich autorów, to zawsze kwestia niezwykle kontrowersyjna. Nie nikogo dziwić więc, że próba przeniesienia na ekran Przedwiośnia Stefana Żeromskiego podjęta przez Filipa Bajona, budzi w polskich widzach skrajne emocje.
Adam Mickiewicz i Stefan Żeromski to dwóch bardzo ważnych twórców polskiej literatury. Obaj poruszali w swych dziełach ważne i aktualne dla polskiego narodu kwestie społeczne, polityczne i historyczne. Dwa ich dzieła – Pan Tadeusz oraz Przedwiośnie – zawierają wiele podobieństw do siebie nawzajem.
Scena polowania to chyba jedna z najsłynniejszych scen, jakie Adam Mickiewicz zamieścił w swoim epokowym dziele – epopei narodowej, pt. Pan Tadeusz. Mickiewicz opisywał zwyczaje, jakie panowały na Litwie, a które on sam jeszcze pamiętał z dzieciństwa.
Balladyna, tytułowa bohaterka dramatu Juliusza Słowackiego, stała się już jedną z najbardziej charakterystycznych postaci kobiecych polskiego romantyzmu. Kobieta, w której ambicja i dążenie do zdobycia jak największej władzy, zamienia się w morderczy instynkt, który – jak się wydaje – stale wzrasta i przejmuje nad nią całkowicie kontrolę.
Balladyna to tytułowa postać jednego z najsłynniejszych dramatów autorstwa Juliusza Słowackiego. Symbolizuje ona morderczą stronę ludzkiej duszy, która potrafi zawładnąć człowiekiem do tego stopnia, że przestaje on widzieć cokolwiek, oprócz własnego zysku i jest do niego w stanie dążyć nawet kosztem dobra i życia innych ludzi. Postać Balladyny może być również interpretowana jako przestroga, że każda zbrodnia pociąga za sobą kolejną, a potem jeszcze jedną, ale żadna w ostatecznym rozrachunku nie pozostanie bez konsekwencji.
Historię mitycznego potopu zna chyba każdy, w dodatku od dziecka. Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych opowieści, jakie zawarto w Starym Testamencie Pisma Świętego. Mało kto wie, że ta opowieść była znana już setki lat przed spisanie Starego Testamentu, a wersja, którą znamy dziś, jest tylko pewnym jej wariantem. Noe również miał kilka wersji samego siebie, w zależności od tego, w jakiej części świata opowiadany był mit o wielkim potopie, który nieomal zgładził całą ludzkość.
Bóg postanawia zniszczyć ludzkość za jej grzechy, i odbudować ją za pomocą sprawiedliwych.
Bóg wybiera Noego i jego rodzinę jako tych, którzy mają przetrwać zagładę.
Abraham to jedna z najważniejszych postaci świata nie tylko judaistycznego, lecz także chrześcijańskiego. To bowiem pierwszy człowiek, do którego zwrócił się biblijny Bóg w celu ustanowienia narodu żydowskiego, a przez to i religii żydowskiej, która istnieje i funkcjonuje do dziś, i która położyła również podwaliny pod późniejszą religię chrześcijańską.
Bóg ukazuje się Abrahamowi i nakazuje mu udanie się do Kanaanu.
Abraham z żoną, ojcem i kuzynem, Lotem, wyrusza w długą drogę i podróżuje, aż trafia w wyznaczone miejsce.
Bóg powierza wybraną ziemię Abrahamowi i jego potomstwu, które ma stać się wielkim i potężnym narodem.
Adam i Ewa to, według religii judaistycznej i chrześcijańskiej, pierwsi ludzie, jacy zostali umieszczeni przez Boga na Ziemi, a konkretnie w rajskim ogrodzie, Edenie. Historia ich stworzenia, pierwotnego szczęśliwego życia, związku, a także pierwszego grzechu i wygnania z raju, jest więc historią archetypiczną dla bardzo dużej części kultury światowej.