Interpretacje wierszy i materiały do nauki
„Widok ze Świdnicy do Doliny Wierchcichej” Kazimierza Przerwy-Tetmajera został wydany w 1894 roku w tomiku poezji „Poezje. Seria druga”. Należy do cyklu „Z Tatr” i opisuje górski krajobraz wraz z refleksjami podmiotu lirycznego, związanymi z pieszymi wędrówkami i obserwacją przyrody.
Książę Janusz Radziwiłł to postać pojawiająca się w Potopie Henryka Sienkiewicza, chociaż nie jest to charakter przez niego wymyślony. Janusz Radziwiłł istniał naprawdę i naprawdę był jednym z największych zdrajców Rzeczypospolitej w czasie potopu szwedzkiego. Sylwetka księcia została sportretowana w sposób bardzo zbliżony do historycznej rzeczywistości.
Książę Bogusław Radziwiłł to w Potopie Sienkiewicza przedstawiciel jednej z najbardziej znanych rodzin magnackich Rzeczypospolitej. Jest to poznać wieloznaczna, niejednorodna, w wielu miejscach wręcz sprzeczna. To bohater zdecydowanie negatywny, jednak trudno mu odmówić oryginalności, zwłaszcza na tle innych bohaterów trylogii, zawsze jednoznacznie złych albo dobrych i w taki też sposób kreowanych przez autora.
Michał Wołodyjowski to jedna z głównych postaci trylogii Henryka Sienkiewicza. W pamięci czytelników ostał się jako wzór patrioty, niezrównany szermierz oraz człowiek, który dla dobra ojczyzny jest gotowy do największych poświęceń.
Jan Onufry Zagłoba to postać, która swoją obecnością spaja wszystkie trzy części trylogii Henryka Sienkiewicza. Jest to bohater, którego można uznać za stereotypowy obraz polskiego szlachcica, zarówno w dobrym, jak i złym znaczeniu tego sformułowania. Autentyzmu Zagłobie przydaje fakt, że w kreowaniu jego postaci Sienkiewicz inspirował się ludźmi istniejącymi naprawdę.
Aleksandra Billewiczówna to jedna z głównych postaci drugiej części trylogii Henryka Sienkiewicza, pt. Potop. Jest to jednocześnie jedna z najważniejszych postaci kobiecych polskiej literatury. Piękna, dumna i odważna patriotka stała się na przestrzeni dekad niemal idyllicznym wzorem polskiej kobiety, polskiej szlachcianki.
Andrzej Kmicic to główny bohater powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Potop – drugiej części trylogii. Jest to postać bardzo wyrazista, obdarzona niezwykłą charyzmą, czytelnik staje po jego stronie od pierwszych stronic, na których się pojawia.
Wiersz „Na Anioł Pański” Kazimierza Przerwy-Tetmajera pochodzi z tomiku „Poezje. Seria III” wydanego w 1898 roku. Cykl wierszy dotyczy wrażeń i wspomnień z podróży poety do Włoch. Wzbogacony jest o motywy uniwersalne i te związane z Polską.
Bitwa o dwór w Soplicowie to kulminacyjny moment Pana Tadeusza, w którym wreszcie dochodzi do zjednoczenia skonfliktowanej szlachty przeciw prawdziwemu wrogowi – carskiemu wojsku. Co prawda nie doszłoby do niej gdyby nie wcześniejszy zajazd wywołany małostkowymi sąsiedzkimi animozjami, ale efekt w postaci pogodzenia się dotychczasowych wrogów był ostatecznie pozytywny.
Spór dwóch rodów szlacheckich – Sopliców i Horeszków – o prawo własności do zamku należącego niegdyś do nieżyjącego od dawna Stolnika, to jeden z głównych wątków Pana Tadeusza, wokół których zawiązana jest cała fabuła poematu. Jednak w natłoku wielu innych wątków, wartkiej akcji oraz przebogatych opisów przyrody i szlacheckich obyczajów z XIX wieku, łatwo jest zapomnieć, jak dokładnie, krok po kroku, przebiegał ów spór.
Jacek Soplica to jeden z głównych bohaterów Pana Tadeusza. Jego historia jest niejako fundamentem Mickiewiczowskiego poematu, a jego przemiana w księdza Robaka podkreśla romantyczny charakter postaci. W jednej z kulminacyjnych scen epopei, dochodzi do spowiedzi Soplicy przed Gerwazym, w której mnich przyznaje się do swojej prawdziwej tożsamości, wyznaje grzechy i prosi swojego śmiertelnego wroga o przebaczenie.
Dwór w Soplicowie, wykreowany rzecz jasna przez Adama Mickiewicza w Panu Tadeuszu, to chyba jedna z najważniejszych przestrzeni w polskiej literaturze. Nazywane „centrum polszczyzny” Soplicowo, na kartach poematu wieszcza stało się idylliczną definicją polskiego dworu szlacheckiego, ze wszystkimi jego superlatywami. Opisowi tego miejsca Mickiewicz poświęca sporo miejsca, warto więc przypomnieć sobie, jak wyglądał ów dwór.