Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Pan Tadeusz Adama Mickiewicza to polska epopeja narodowa, która ukazała się drukiem w 1834 roku w Paryżu. Poemat od razu odniósł ogromny sukces i do dzisiaj stanowi przykład jednego z najwybitniejszych dzieł polskiej literatury narodowej.
Pan Tadeusz to polska epopeja narodowa i raczej trudno byłoby znaleźć kogoś, kto nie zna na pamięć przynajmniej kilku wierszy z tego dzieła. Jest to poemat bardzo polski, katalogujący niemal wszystkie atrybuty, które kojarzą się z polskością: wiara w Boga, przywiązanie do ojczyzny i zdolność do poświęcenia się w jej imię, szacunek do tradycji, przysłowiowa gościnność, ale także skłonność do kłótni i awantur, i zamiłowanie do hulanek.
W życiu jesteśmy stawiani w bardzo różnych sytuacjach. Niektóre są dla nas łatwe i przyjemne, inne natomiast stanowią wyzwania. Nieraz jesteśmy zmuszani do dokonywania wyborów, gdyż tylko jedno wyjście z danej sytuacji jest właściwe, nie można mieć wszystkiego. Aby podejmować dobre decyzje, potrzebna jest człowiekowi motywacja.
Telimena oraz Zosia to dwie bardzo ważne postaci z epopei narodowej Pan Tadeusz Adama Mickiewicza. Różne pod bardzo wieloma względami, związane jednak przyszywanym pokrewieństwem. Telimena jest opiekunką młodziutkiej Zosi i dba o jej rozwój oraz znalezienie jej odpowiedniego męża.
Konrad Wallenrod to tytułowy bohater romantycznej powieści poetyckiej Adama Mickiewicza. To bohater wyjątkowy, miał bardzo skomplikowaną osobowość, która w połączeniu z nieprawdopodobnym planem zemsty na dręczycielach ojczyzny, uczynił z jego życia prawdziwą tragedię.
Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego romantyzmu, Adam Mickiewicz, na podstawie podróży po Półwyspie Krymskim w roku 1825, stworzył słynny cykl Sonety Krymskie. Piętnastym utworem zbioru jest Droga nad przepaścią w Czufut-Kale, sonet inspirowany wizytą w skalnym mieście będącym średniowieczną twierdzą.
Martyrologia to, najprościej rzecz ujmując, historia cierpienia. Termin ten używany jest jednak najczęściej wobec cierpienia zbiorowego, np. ogólnonarodowego. Znane jest sformułowanie „martyrologia polska”, które odnosi się do wieloletnich nieszczęść i katastrof, które spotykały naród polski począwszy od momentu rozbiorów.
Postać Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza jest postacią historyczną. Był to urzędnik rosyjski, któremu sam car powierzył zwierzchność nad ziemiami polskimi, zwłaszcza zaś nad Litwą. W oczach opinii publicznej stał się więc on sumą zła i nikczemności, jaka spotykała uciśniony naród polski w pierwszych dekadach XIX wieku.
Widzenie Księdza Piotra to jedna z najważniejszych scen dramatu Dziady cz. III Adama Mickiewicza. Krystalizuje się w niej bowiem koncepcja narodu Polskiego jako „Chrystusa narodów”, który ma cierpieć i umrzeć, a następnie zmartwychwstać, by odkupić inne nacje.
Mała improwizacja to fragment monologu Konrada, głównego bohatera Dziadów cz. III Adama Mickiewicza. Jest to dosyć krótka kwestia, która jest jednak bardzo istotna w szerszym kontekście, ponieważ sygnalizuje nadchodzącą Wielką Improwizację, która stanowi z kolei absolutny fundament nie tylko dramatu Mickiewicza, lecz także dużej części ideologii filozoficznej romantyzmu polskiego.
Opowieść o Cichowskim to jedno z najbardziej wstrząsających świadectw zbrodni carskiej Rosji, jakie dokonywane były na Polakach w trakcie zaboru. Dramat pojedynczego człowieka odzwierciedla bowiem los tysięcy innych ludzi, którzy zostali skrzywdzeni przez aparat opresji zaborcy.
Dziady cz. III to jedno z najsłynniejszych dzieł Adama Mickiewicza. Dramat ten ukazał się w 1832 roku i stanowił kontynuację poprzednich części dramatu sprzed niemal dekady. Część trzecia zyskała jednak największą popularność za sprawą poruszenia w nim bolesnej kwestii zaborów Polski, a także dzięki niezwykłej kreacji głównego bohatera – Konrada.