Interpretacje wierszy i materiały do nauki
„Winkelriedyzm” to bardzo specyficzna postawa romantyczna wobec ojczyzny. Jej nazwa zapożyczona została od skandynawskiego bohatera, który w walce o wolność swojej ojczyzny wraził we własną pierś włócznie wroga, tworząc w ten sposób wyłom w jego wojsku i umożliwiając swoim rodakom przedarcie się przezeń.
Dojrzewanie to niełatwy czas w życiu człowieka. W dosyć krótkim okresie z dzieci stajemy się ludźmi dorosłymi pod względem zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Pociąga to za sobą szereg trudności poznawczych, emocjonalnych, itd.
Człowiek, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji życiowej by się znajdował, zawsze będzie pragnął życia lepszego. Nie ma w tym oczywiście nic zdrożnego, jeśli umie się spojrzeć na świat racjonalnie i oddzielić to, co da się poprawić, od tego, z czym należy się pogodzić. Konfrontacje naszych wyobrażeń z rzeczywistością bywają bowiem bolesne.
Patriotyzm i bardzo szeroko pojmowana miłość do ojczyzny to jeden z głównych motywów literatury polskiej. Jest tak przede wszystkim dlatego, że nasz kraj bardzo często cierpiał ze względu na różnego rodzaju historyczne zawieruchy – wojny, zabory, okupacje, komunizm. Były to sytuacje, w których naród musiał się jednoczyć pod wspólnym sztandarem, by walczyć o wolność kraju – swojego domu i ojczyzny.
Femme fatale to sformułowanie, którym określa się pewien typ bohaterek literackich. Są to „kobiety fatalne”, czyli takie, które dzięki swojej urodzie, charakterze, temperamencie oraz innych cechach, potrafią łatwo i szybko zdobyć kontrolę nad mężczyznami i rozkochać ich w sobie.
Exegi monumentum to incipit Pieśni III słynnego poety antycznego, Horacego. W dosłownym tłumaczeniu oznacza to „Wybudowałem pomnik”. Chodzi tu jednak o całą frazę, która brzmi „Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Horacy w swoim utworze pisał o własnej poezji, którą porównywał do pomnika. Miało to stanowić symboliczne wyznanie, w myśl którego poezja jest najtrwalszym zapewnieniem nieśmiertelności poecie.
Ludzka psychika składa się w takiej samej mierze ze sfery intelektualnej, jak i emocjonalnej. Niekiedy to, czego chce przysłowiowe serce jest nie do zaakceptowania dla rozumu i odwrotnie. Stąd też odwieczny spór serca i rozumu, który w swoim wnętrzu musi rozstrzygnąć każdy z nas na własną rękę. Wiele przykładów literackich może nam jednak pomóc odpowiedzieć na to kluczowe pytanie.
Definicja szczęścia pozostaje do dzisiaj właściwie nieuchwytna, mimo że człowiek zastanawia się nad nią od zarania dziejów. Współcześnie mamy już tyle jego definicji, że każdy może znaleźć jakąś, która będzie odpowiadała właśnie jemu. Dla niektórych szczęściem będzie fortuna, dla innych bliskość ukochanej osoby, jeszcze ktoś inny poczuje się szczęśliwy, gdy zdobędzie najwyższy szczyt świata albo pojedzie w daleką podróż.
Literatura różnych epok poświęciła bardzo wiele miejsca zjawisku nieszczęśliwej miłości. To bardzo szerokie pojęcie, które na różnych etapach życia dotyka większości ludzi. Miłość sama w sobie jest uczuciem niezwykle silnym, wręcz najsilniejszym, jakiego doświadczyć może człowiek, więc jakiekolwiek jej wypaczenie, brak możliwości jej realizacji czy nieodwzajemnienie, może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji uczuciowych i emocjonalnych.
Niektórzy porównują do wędrówki całe ludzkie życie. W końcu byt, tak jak każda droga, ma swój początek, swój bieg, w trakcie którego napotykamy na różnorodne przeciwności i przeszkody, a także swój koniec, gdy docieramy do celu – niekiedy w niespodziewanym dla siebie momencie. Wędrowanie jest czynnością tak bardzo ludzką i od tak dawna (od początku?) związaną z ludzkim istnieniem, że nie ma chyba bardziej uniwersalnego odniesienia do tego, co może dziać się w ludzkim wnętrzu.
Motyw podróży to jeden z najpopularniejszych i najczęściej wykorzystywanych motywów w literaturze każdej epoki. Podróże kształcą, jak mówi stare porzekadło, więc w ich trakcie jesteśmy w stanie nauczyć się wiele nie tylko o otaczającym nas świecie, lecz także o nas samych. Dlatego wielu literatów posyła bohaterów swoich dzieł w wielkie podróże, by ci mogli zmienić swoją perspektywę i na tej podstawie zmienić siebie samych, dojrzeć, stać się mądrzejszymi i dokonać wielkich rzeczy.
W każdej epoce artyści tworzący sztukę dostrzegali fakt, że są ludźmi o specyficznej wrażliwości i nieoczywistych talentach. Refleksje na ten temat – a jakże – zawierali w swoich dziełach, przez co z czasem stworzyli pewien motyw opowiadania o artystach, jednostkach wybitnie wrażliwych czy utalentowanych. Motyw ten zmieniał się z czasem i w zależności od czasów i panujących w nich mód przybierał inne kształty.