W ostatniej strofie podmiot porównuje się wręcz do herosa – jest to nawiązanie do mitologii greckiej. Sportowiec czuje się więc niemal wybrany przez bogów, jego rzut już dawno przekroczył najśmielsze oczekiwania oraz założone bariery. Pokonał swoje własne ograniczenia i stał się czymś więcej. Może być więc metaforą działań ludzkich, przekraczania własnych granic i sięgania wciąż po więcej. Sportowa tematyka dobrze wpisuje się w tego typu refleksje, dotyczące działania i ruchu. Odczytywać je można jako wezwanie do rozwoju, unikania stagnacji i chęć ciągłego ulepszania i odkrywania samego siebie. Tak jak sportowiec nieustannie trenuje, by poprawić swoje wyniki, tak człowiek w codziennym życiu powinien wciąż poszukiwać sposobów na zmiany, by uczynić siebie i swoją codzienność lepszymi. Sport jest tutaj więc metaforą życia, walki o coś lepszego, rozwijania się i sięgania wciąż po więcej. Może być także utożsamiany z istotą życia, z jego sensem – tylko nieustanny rozwój i zmienianie siebie miałoby zatem, według podmiotu lirycznego sens i liczyłoby się w ostatecznym rozrachunku.
Kazimierz Wierzyński stworzył więc utwór, który aż tchnie fascynacją rywalizacją sportową, wysiłkiem fizycznym i pobijaniem kolejnych rekordów. Podmiot obecny w wierszu to dyskobol, który jest w trakcie rzutu dyskiem. Emocjonalny opis wysiłku fizycznego oraz emocji towarzyszących sportowcowi przeradza się w filozoficzną refleksję nad sensem ludzkiego istnienia i koniecznością ciągłego pozostawania w ruchu. Podmiot sugeruje, że tylko ciągłe pokonywanie własnych barier i rozwój prowadzą człowieka w stronę spełnienia i znalezienia sensu.
