Myśl o własnej śmierci
Nadawca kontynuuje wyobrażanie sobie swojego życia z żyjącą nadal córeczką. Jest całkowicie świadomy, że gdyby dane mu było szczęśliwie spędzić własny żywot u boku dziecka, to zmarłby śmiercią spokojną. Cytat „wiek swój i Persefonie ostatniej się stawić” oznacza, że dobrowolnie oddałby się w ręce śmierci. Stanąłby na wprost uosobienia śmierci byle nie czuć tak wielkiego smutku, który jego zdaniem nie ma sobie równych na świecie. Uważam, że w tej części tekstu, autor sugeruje, że jego śmierć jest lepszą alternatywą od utraty ukochanej córki. Oddałby życie, gdyby to mogło przywrócić oddech jego dziecku, zrobiłby to z pełnym spokojem i akceptacją.
Aluzja literacka
Na końcu tekstu czytamy o zrozumieniu, przez zrozpaczonego ojca, bólu, który odczuwała mitologiczna Niobe. Czuje ten sam ból, co ona i odnosi się do jej przemiany w kamień. Choć w micie był on dosłowny i spowodowany litością boga, to w Trenie sugeruje metaforyczne skamienienie, do którego podmiot jest zdolny z powodu żałoby. Zamienienie się w głaz może symbolizować zamknięcie się na wszelkie inne bodźce, uczucia czy osoby i pogrążenie się w smutku. Nie dopuszczając do siebie niczego, co mogłoby przerwać żałobę i coraz bardziej zatapiając się w bólu.