Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Sędzia to jedna z drugoplanowych postaci w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. To nestor rodu Sopliców i przede wszystkim brat Jacka – księdza Robaka i opiekun jego syna, tytułowego bohatera epopei. Zobaczmy, czym charakteryzowała się ta postać!
Hrabia jest jedną z głównych postaci Pana Tadeusza, przez niektórych omyłkowo uważaną za negatywną. W istocie jednak nie był on czarnym charakterem, a jeśli wziął czynny udział w najeździe na Soplicowo, to uczynił to chytrze podpuszczony przez Gerwazego. Przyjrzyjmy się zatem cechom tej intrygującej postaci!
Telimena jest, oprócz Zosi Horeszko, jedną z dwóch głównych postaci kobiecych w Panu Tadeuszu – epopei narodowej autorstwa Adama Mickiewicza. Reprezentuje ona zresztą postawę wręcz antagonistyczną wobec swojej młodziutkiej podopiecznej. Reprezentuje spryt, przebiegłość i wykorzystywanie uroku osobistego do osiągania własnych zamierzeń. Zobaczmy, kim była Telimena!
Młodziutka dziewczyna, Zosia, to jedna z głównych bohaterek Pana Tadeusza. Nie jest ona główną bohaterką w sensie ścisłym, ponieważ jej postać – w porównaniu z niektórymi innymi – stosunkowo rzadko ujawnia się czytelnikowi. Jednak jej rola w historii opowiadanej w epopei jest nie do przecenienia. Ma ona bowiem zostać małżonką głównego jej bohatera. Poznajmy Zosię!
Tadeusz Soplica to tytułowy bohater najważniejszego polskiego poematu i epopei narodowej, a jednocześnie jednego z najważniejszych i najbardziej znanych dzieł literatury polskiej – Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Jest to postać bardzo ciekawa, w której elementy romantyczne łączą się z nieco bardziej nowoczesnym myśleniem o patriotyzmie. Poznajmy Tadeusza!
Heroizm, męstwo, bohaterstwo, odwaga – cechy te od początków piśmienniczej historii ludzkości stanowią jeden z najważniejszych i najczęstszych motywów w literaturze. W różnych czasach przypisywano im różną rangę, nieraz wychwalano i gloryfikowano, w innych epokach odchodziły one na drugi plan.
Kordian Juliusza Słowackiego to dramat uznawany za jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiej literatury romantycznej. Dzieło wieszcza dotyka najbardziej bolesnych kwestii narodowych, które trapiły Polaków w pierwszej połowie XIX wieku.
„Oda do wąsów” to utwór oświeceniowego poety Franciszka Dionizego Kniaźnina (1750-1807), w którym sławi wąsy. Choć użyta została forma ody, utwór ma lekką, a nawet humorystyczną tematykę. Zawiera aluzje do staropolskiego wzorca męskości oraz do postaci historycznych. Wiersz powstał w 1779 roku i zdobył ogromną popularność.
Na początku XX wieku, doszło w literaturze do wyodrębnienia się pewnego bardzo ciekawego odłamu powieści realistycznej. Nie był to zupełnie nowy gatunek literacki, jednak posiadał cechy jednoznacznie różnicujące go od dotychczas stworzonej prozy. Do dziś trwają dyskusje nad ramami tego nowego nurtu, nad zasadnością jego nazwy oraz nad metodologią badania takiej literatury. Sprawdźmy, czym jest powieść paraboliczna!
Wraz z rozwojem sztuki, pojawiały się na przestrzeni wieków coraz to nowe rozwiązania, również pod względem kompozycji konkretnego dzieła. Ruchy awangardowe sprzeciwiały się konstrukcjom klasycznym i klasycystycznym i odwrotnie. Tak naprawdę przez większość czasu, który z historycznego punktu widzenia nazywamy nowożytnością, co epokę zmieniały się tendencje i kierunki, w których rozwijała się sztuka, a także teoria sztuki i literatury. Przyjrzyjmy się zatem dwóm najbardziej podstawowym rodzajom kompozycji dzieła literackiego: kompozycji zamkniętej oraz otwartej!
Konstanty Ildefons Gałczyński był poetą współczesnym, który zasłynął przede wszystkim dzięki humorystycznym utworom z serii Teatrzyk Zielona Gęś, współpracował także z wieloma pismami. Jest także autorem wiersza Pieśń o żołnierzach z Westerplatte. Powstał on 16 września 1939 roku, świeżo po wydarzeniach na Westerplatte, kiedy to poeta przebywał w obozie oficerskim. Przedstawiono w nim opis bohaterstwa polskich żołnierzy, który przyjmuje formę legendy, nie trzymając się ściśle historycznych faktów.
„Do księżyca” to utwór pochwalny, w którym podmiot liryczny wyraża zachwyt nad księżycem. Zwrócono w nim uwagę na piękno i niezwykłość tego ciała niebieskiego. Autorem wiersza jest Franciszek Dionizy Kniaźnin – ważny przedstawiciel polskiego oświecenia.