Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Chyba nie ma w literaturze polskiej drugiego utworu, który byłby bardziej genialną emanacją powiedzenia „zgoda buduje, niezgoda rujnuje”. Niemal w każdym zachowaniu zarówno Cześnika Raptusiewicza, jak i Rejenta Milczka widzimy, jak wzajemna nienawiść i chęć zrobienia drugiemu na złość, zatruwają obu panom życie.
Maria to jedna z bohaterek dramatu autorstwa Zygmunta Krasińskiego, jednego z romantycznych wieszczów polskich, pt. Nie-boska komedia. To bardzo ciekawa postać kobieca. Jest ona młodą i piękną dziewczyną, w której zakochuje się, i z którą żeni hrabia Henryk, główna postać dramatu, poeta romantyczny.
Orcio to jeden z bohaterów Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. To postać, która poznajemy jeszcze w wieku dziecięcym, któremu to okresowi towarzyszą zresztą niezwykłe okoliczności. Ojciec Orcia, Henryk, opuszcza rodzinę, by poświęcić się poezji, do której zawsze czuł pociąg i powołanie. W jawny sposób odbija się to na całej rodzinie, zwłaszcza na matce Orcia. Kobieta bowiem zaczęła bardzo intensywnie modlić się o to, by Orcio również doznał prawdziwego daru poetyckiego. Miało to sprowokować Henryka do powrotu do rodziny. Jej modlitwy zostały wysłuchane, jednakże skutki były trudne do przewidzenia.
Leonard z Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego to postać szalenie ciekawa, chociaż jeszcze bardziej kontrowersyjna, a nawet przerażająca. Dramat powstał już niemal dwieście lat temu, a my, znając historię XX wieku, możemy niestety stwierdzić, że tego rodzaju postacie pojawiały się na kartach dziejów dosyć często i zbierały krwawe żniwo swoich radykalnych poglądów połączonych z brakiem jakichkolwiek hamulców i ograniczeń moralnych.
Hrabia Henryk to główny bohater, wokół którego skupia się akcja wielkiego i słynnego polskiego dramatu romantycznego autorstwa Zygmunt Krasińskiego, pt. Nie-boska komedia. To człowiek niejednoznaczny, który łączy w sobie wiele sprzeczności. Życie bardzo mocno go doświadcza, przez własną lekkomyślność oraz młodzieńcze porywy serca, niszczy sobie życie, co jednak daje mu wielkie doświadczenie. Cierpienie, które spowodował pośród swoich najbliższych powoduje, że czuje się zobligowany odpokutować broniąc stanu arystokracji w czasie rodzącej się rewolucji. Hrabia Henryk jest bohaterem, którego każdy czytelnik osądzić powinien według własnych wytycznych.
Ze względu na historyczne doświadczenia europejskie, słowo „rewolucja” nie kojarzy się nam dziś zbyt dobrze, zbyt pozytywnie. Warto wiedzieć, że takie postrzeganie ego drastycznego i brutalnego ruchu społecznego pojawiało się w literaturze już niemal dwa wieku temu, choćby w Nie-boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. Jeden z polskich wieszczów romantycznych przedstawił w swoim dramacie przywódcę rewolucji, jednak nie jest on do końca stereotypowy, nie kieruje się żądzą krwi czy zemsty, jest człowiekiem inteligentnym, którego argumenty nieraz trudno jest obalić.
Gustaw śpi i wybudza się ze snu w swojej więziennej celi. Anioły rozmawiają o przeznaczeniu i losie Gustawa. Gustaw przebudza się i umieszcza na ścianie napis, według którego przeobraził się w Konrada. W wigilię Bożego Narodzenia więźniowie gromadzą się w celi Konrada, by dyskutować i obchodzić święty dzień.
Ludzie gromadzą się w kaplicy i przygotowują do Dziadów. Guślarz rozpoczyna modły i ceremonię. Na wezwanie przychodzą pierwsze duchy, Józia i Rózi, które opowiadają swoją historię.
Przyzwyczajeni jesteśmy do życia codziennego, które jest przewidywalne i niewiele w nim jest sytuacji, na które bylibyśmy nieprzygotowani mentalnie lub fizycznie. Historia pokazuje jednak, że istnieją nie tylko chwile, ale całe procesy dziejowe, które na tyle wywracają zasady rządzące światem, że przestaje w nim obowiązywać zwykła moralność, którą kierujemy się w chwilach pokoju.
Rozpoczyna się powstanie w getcie warszawskim. Następuje skrótowa opowieść o losach Marka Edelmana, codzienności życia w getcie, powstaniu i jego dalszych losach, aż do upadku. Edelman opowiada o codzienności w getcie oraz o propagandzie niemieckiej dotyczącej wywózek z Umschlagplatzu.
Getto było zamkniętą przestrzenią, do której Niemcy przymusowo przesiedlali Żydów w czasie II wojny światowej. Jedno z najsłynniejszych znajdowało się w Warszawie, a jego oblicze możemy poznać w znakomitym reportażu autorstwa Hanny Krall, pt. Zdążyć przed Panem Bogiem, w którym rozmawiała z Markiem Edelmanem – ostatnim wówczas żyjącym przywódcą powstania w getcie warszawskim w 1943 roku.
Zdążyć przed Panem Bogiem to reportaż niezwykle istotny z wielu powodów. Marek Edelman, główny rozmówca autorski, Hanny Krall, był jednym z przywódców powstania w getcie. Miał więc ona najlepszy wgląd w to, jak wyglądały kulisy zrywu, jakie były motywacje ludzi oraz jak naprawdę przebiegała walka. Znał on innych przywódców, posiadał wiedzę „z pierwszej ręki”. Powstanie w getcie warszawskim przez dziesięciolecia dążyło obrosnąć heroiczną legendą, która – jak to często bywa z legendami – niewiele miała wspólnego z rzeczywistością. Marek Edelman próbował rozprawić się z taką mitologią, przedstawiając prawdziwe oblicze powstania, za co niejednokrotnie spotkała go krytyka.