Bitwa o dwór w Soplicowie to kulminacyjny moment Pana Tadeusza, w którym wreszcie dochodzi do zjednoczenia skonfliktowanej szlachty przeciw prawdziwemu wrogowi – carskiemu wojsku. Co prawda nie doszłoby do niej gdyby nie wcześniejszy zajazd wywołany małostkowymi sąsiedzkimi animozjami, ale efekt w postaci pogodzenia się dotychczasowych wrogów był ostatecznie pozytywny.
Spis treści
Bitwa o Soplicowo – plan wydarzeń
- Moskale otaczają dwór i wiążą śpiącą szlachtę.
- Sędzia próbuje negocjować z dowódcą wojska, uwolnienie szlachty i niekierowanie całej sprawy do sądu.
- We Soplicowie pojawia się ksiądz Robak z garstką przyjaciół Sędziego oraz z wozami wypełnionymi bronią.
- Mnich organizuje wraz z Sędzią ucztę na cześć Moskali. Żołnierze i ich dowódcy upijają się.
- Pijany major Płut staje się nachalny wobec Telimeny, za co zostaje spoliczkowany przez Tadeusza. Tadeusz strzela do Płuta.
- Szlachta zostaje uwolniona i zdobywa broń z wozów Robaka.
- Dochodzi do pojedynku Hrabiego (uratowanego wcześniej przez księdza Robaka) z kapitanem Rykowem.
- Płut namawia żołnierza do niehonorowego wystrzału, co wznieca walkę na nowo.
- Wojski i Protazy zwalają na wojsko carskie budowlę starej sernicy.
- Robak ratuje życie Gerwazemu.
- Kapitan Ryków kapituluje i zostaje rozbrojony przez Podkomorzego.
Bitwa o dwór w Soplicowie – streszczenie
Po tym jak szlachta, która dokonała zajazdu na Soplicowo zostaje w nocy związana, do dworu przybywa ksiądz Robak z kilkoma szlachcicami – przyjaciółmi Sędziego (który zresztą próbuje od rana układać się i negocjować z carskimi oficerami, by cała sprawa nie skończyła się sądem).
Ksiądz Robak podstępnie inicjuje ucztę na cześć Moskali, w czasie której pije się duże ilości wódki. Major Płut pod wpływem alkoholu staje się zbyt nachalny wobec Telimeny, za co zostaje spoliczkowany przez Tadeusza. Młodzieniec również strzela do oficera, lecz chybia, co ostatecznie rozsierdza oficerów, którzy wybiegają na dwór i próbują poderwać swoich żołnierzy do walki. Potajemnie uwolniona szlachta, z bronią znalezioną na wozach księdza Robaka, staje od razu do walki przeciw pijanemu wojsku carskiemu.
W bitewnym zamieszaniu dochodzi m.in. do sytuacji, której ksiądz Robak własnym ciałem zasłania Hrabiego, przyjmując za niego strzał. Tadeusz wyzywa na pojedynek Płuta, który jednak tchórzy i wysyła do walki Rykowa. Tadeusza zastępuje zaś Hrabia wściekły na kapitana za nocny rozbój. Pojedynek zostaje przerwany przez zdradziecki strzał Moskala do Hrabiego (na szczęście chybiony), do którego został namówiony przez majora Płuta.
Walka rozpoczyna się na nowo. Wojskiemu i Protazemu udaje się zakraść na tyły wroga i zaskoczyć go zwaleniem budynku starej sernicy, co rozbija szyk Moskali. Ksiądz Robak ratuje życie Gerwazemu. Chwilę później szala zwycięstwa przechyla się zdecydowanie na stronę zjednoczonej szlachty. Bitwa kończy się, kiedy Podkomorzy ostatecznie rozbraja kapitana Rykowa. Moskale ponoszą klęskę, a sam Ryków oddaje swoją szablę w symbolicznym geście kapitulacji Podkomorzemu.