Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Tezeusz to jeden z legendarnych bohaterów starożytnej Grecji. Uchodził za pół-człowieka, pół-boga, a jego czyny dorównywały czynom niejednego mitycznego herosa. Najbardziej jednak znany jest z pokonania straszliwego Minotaura, w czym swój niebagatelny udział miała księżniczka kreteńska, Ariadna.
Mit o Demeter i Korze (Persefonie) to świetne zobrazowanie tego, do czego służyła religia ludziom żyjącym w starożytności. Wymyślaniem historii o bogach ludzie tłumaczyli sobie świat, który ich otaczał, a także zjawiska, które w nim zachodziły, a których nie rozumieli, w tym zjawiska przyrodnicze. Dziś posiadamy wiedzę przyrodniczą, która objaśnia dla nas wszystko, co widzimy na ziemi i na niebie. Pamiętać jednak należy, że kilka tysięcy lat temu, ludzie po prostu bali się natury, ponieważ nie rozumieli mechanizmów jej działania. By nieco oswoić tę kwestie – wymyślili mitologię.
Syzyf jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci z mitologii greckiej. Jest tak za sprawą charakterystycznego artefaktu, który się z nim wiąże – głazu, który bohater wciąż wtaczał na szczyt góry, a który zawsze wymykał mu się z rąk. Ukuto nawet frazeologizm „syzyfowe prace”, który określa zadania niemożliwe do wykonania, z góry skazane na niepowodzenie. Mało kto jednak wie, jak dokładnie wyglądało życie Syzyfa i jego droga do tak straszliwej wieczności.
Spór o prawo do zamku toczy się w dramacie autorstwa polskiego romantycznego komediopisarza i poety, Aleksandra Fredry, pomiędzy dwoma głównymi bohaterami: Rejentem Milczkiem i Cześnikiem Maciejem Raptusiewiczem.
Postać Senatora Nowosilcowa z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza jest postacią historyczną. Był to urzędnik rosyjski, któremu sam car powierzył zwierzchność nad ziemiami polskimi, zwłaszcza zaś nad Litwą. W oczach opinii publicznej stał się więc on sumą zła i nikczemności, jaka spotykała uciśniony naród polski w pierwszych dekadach XIX wieku.
Opowieść o Cichowskim to jedno z najbardziej wstrząsających świadectw zbrodni carskiej Rosji, jakie dokonywane były na Polakach w trakcie zaboru. Dramat pojedynczego człowieka odzwierciedla bowiem los tysięcy innych ludzi, którzy zostali skrzywdzeni przez aparat opresji zaborcy.
Pewnego razu Pan Jezus szedł na odpust do kościoła w Mstowie. Droga była przed nim daleka i trudna, bo iść musiał przez pustynię, gdzie paliło go ostre słońce, a nigdzie nie było ani cienia, ani źródła wody. Dodatkowo diabeł uprzykrzał mu drogę wzbudzając kurzawę za każdym razem, gdy Pan Jezus przysiadał, by odpocząć. W końcu doszedł do lasu, gdzie odsapnął, zaspokoił pragnienie i poszedł dalej.
Tzw. „spisek koronacyjny” to jeden z najważniejszych wątków Kordiana Juliusza Słowackiego. Autor za pomocą tego wątku przekazuje czytelnikom swoją gorzką ocenę postaw, jakie panowały w społeczeństwie polskim w pierwszych dekadach XIX wieku, czyli na początku życia po zaborami.
Świat stworzony przez Jana Brzechwę w Akademii pana Kleksa to świat, który bardzo obficie nawiązuje do innych bajek i baśni, które większość z nas zapewne czytała w dzieciństwie. Nie mogło tam więc zabraknąć wątku związanego z Hansem Christianem Andersenem, chyba najsłynniejszy baśniopisarzem ostatnich kilku wieków. Oto jak te dwa światy się ze sobą splotły.
Akademia Pana Kleksa to powieść niesamowita. Jan Brzechwa nie dość, że sam stworzył fascynującą baśniową rzeczywistość, to jeszcze połączył ją ze światami innych, dobrze znanych w kulturze bajek i baśni, które bohaterowie książki chętnie odwiedzali. Jedną z nich była bajka o Śpiącej Królewnie i siedmiu braciach.
Anaruk, chłopiec z Grenlandii Czesława Centkiewicza to książka niecodzienna. Jej napisanie było efektem rzeczywistych podróży autora po terenach podbiegunowych, i spotkań z miejscową ludnością. Sprawia to, że książka jest w zasadzie dużo bardziej reportażem niż powieścią.
Lilla Weneda to bardzo oryginalny utwór pochodzący spod pióra jednego z naszych trzech narodowych wieszczów – Juliusza Słowackiego. Dramat dotyczy czasów, kiedy chrześcijaństwo dopiero wkraczało na tereny słowiańszczyzny, a poszczególne plemiona słowiańskie nie połączone jeszcze węzłem państwowości, toczyły wojny zarówno ze sobą, jak i z ościennymi plemionami m.in. celtyckimi.