Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Romantyzm wykształcił bardzo specyficzny typ bohatera literackiego. Wyłonił się on z dzieł mistrzów epoki i utrwalony został w dziesiątkach utworów ich naśladowców. Duży udział w kreowaniu tego wizerunku miał Adam Mickiewicz. Również w jego najsłynniejszym dziele, epopei narodowej pt. Pan Tadeusz, można odnaleźć bohaterów wpasowujących się w ów wzór. Jednym z nich jest Jacek Soplica.
Sędzia to jedna z drugoplanowych postaci w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. To nestor rodu Sopliców i przede wszystkim brat Jacka – księdza Robaka i opiekun jego syna, tytułowego bohatera epopei. Zobaczmy, czym charakteryzowała się ta postać!
Hrabia jest jedną z głównych postaci Pana Tadeusza, przez niektórych omyłkowo uważaną za negatywną. W istocie jednak nie był on czarnym charakterem, a jeśli wziął czynny udział w najeździe na Soplicowo, to uczynił to chytrze podpuszczony przez Gerwazego. Przyjrzyjmy się zatem cechom tej intrygującej postaci!
Telimena jest, oprócz Zosi Horeszko, jedną z dwóch głównych postaci kobiecych w Panu Tadeuszu – epopei narodowej autorstwa Adama Mickiewicza. Reprezentuje ona zresztą postawę wręcz antagonistyczną wobec swojej młodziutkiej podopiecznej. Reprezentuje spryt, przebiegłość i wykorzystywanie uroku osobistego do osiągania własnych zamierzeń. Zobaczmy, kim była Telimena!
Młodziutka dziewczyna, Zosia, to jedna z głównych bohaterek Pana Tadeusza. Nie jest ona główną bohaterką w sensie ścisłym, ponieważ jej postać – w porównaniu z niektórymi innymi – stosunkowo rzadko ujawnia się czytelnikowi. Jednak jej rola w historii opowiadanej w epopei jest nie do przecenienia. Ma ona bowiem zostać małżonką głównego jej bohatera. Poznajmy Zosię!
Tadeusz Soplica to tytułowy bohater najważniejszego polskiego poematu i epopei narodowej, a jednocześnie jednego z najważniejszych i najbardziej znanych dzieł literatury polskiej – Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Jest to postać bardzo ciekawa, w której elementy romantyczne łączą się z nieco bardziej nowoczesnym myśleniem o patriotyzmie. Poznajmy Tadeusza!
Konrad i Kordian to dwaj wielcy bohaterowie polskiej literatury romantycznej. Pierwszy pochodzi z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza, drugi zaś jest tytułowym bohaterem dramatu Juliusza Słowackiego. Ze względu na bardzo silne tendencje, jakie panowały w tamtej epoce, powyższych bohaterów wiele łączy, natomiast istnieje też szereg bardzo interesujących różnic pomiędzy nimi.
Początek XIX wieku to w europejskiej sztuce czas wielkich romantyków i ich dzieł, które pod wieloma względami zrewolucjonizowały literaturę. W Polsce był to okres, w którym porywy miłosne i dążenia do wyjątkowości artystycznej jednostki, przeplatały się z nastrojami narodowo-wyzwoleńczymi. Największym poetą epoki był Adam Mickiewicz, którego Konrad Wallenrod dał początek nowej społecznej postawie patriotycznej.
Wiersz „Do Matki Polki” dotyka tematyki narodowowyzwoleńczej. Mówi do matek polskich, aby przygotowywały synów do walki i śmierci na froncie. Mickiewicz uchwycił w utworze nastroje bojowe i patriotyczne przed powstaniem listopadowym (napisał go w 1830 roku, na kilka miesięcy przed wybuchem buntu).
Wiersz „Gdy mój trup” należy do cyklu „Liryki lozańskie”, jako jeden z utworów niewydanych za życia autora, a dopiero po jego śmierci (nazwa zbioru pochodzi od miejsca ich powstania — Lozanny w Szwajcarii) w 1855 roku.
Sonet „Dobranoc” jest piątym utworem cyklu „Sonety odeskie”. Opisuje scenę wieczornego pożegnania zakochanych. Wiersz w kunsztownej formie podejmuje tematykę miłosną i co rzadko się zdarza, uczucie to jest szczęśliwe, spełnione.
Utwór jest kolejnym po „Bakczysaraju w nocy” sonetem krymskim dotyczącym stolicy chanów. To ósmy utwór cyklu wydanego w 1826 roku. Wiersz zawiera refleksje nad ojczyzną, samotnością i podróżą. Tekst odwołuje się do legendy o Marii Potockiej, która miała być niewolnicą w haremie Kerima Giraja, którą nadzwyczajnie kochał. Jej grób w Bakczysaraju, dawnej stolicy Girajskiej zainspirował Adama Mickiewicza do napisania sonetu.