Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Kwestia władzy, tego kto ją sprawuje, w jaki sposób oraz jaka odpowiedzialność na nim spoczywa to temat aktualny od tysięcy lat, odkąd zaczęły krystalizować się pierwsze formy cywilizacji. W każdym wypadku to jakaś określona mniejszość musi kierować większością. Rodzi to szereg wygód, ale i mnóstwo niebezpieczeństw. Tam, gdzie w ręku jednego człowieka spoczywa zbyt wielka władza, łatwo o nadużycia, niesprawiedliwość, chciwość.
Istnieją na świecie rzeczy i zjawiska, przeciwko którym należy się zbuntować. Krzywdzenie drugiego człowieka, wyzysk, niesprawiedliwość, przestępstwa. Należy odważnie przeciwstawiać się powyższym sytuacjom, jeśli napotkamy je na swojej drodze. Istnieją jednak jeszcze inne zjawiska, nie tak jednoznaczne, dużo bardziej zagmatwane, które również wywołują w nas ochotę na bunt.
Władza od zawsze budzi kontrowersje. Grupa ludzi, którzy otrzymują władzę nad ogółem, np. jakimś społeczeństwem, pełni wobec niego tak naprawdę rolę służebną. Są to stanowiska obciążone ogromną odpowiedzialnością.
Tragizm to kategoria estetyczna, która ukazywana jest od najdawniejszych czasów w literaturze. O sytuacji tragicznej mówimy wówczas, gdy nie ma z niej dobrego wyjścia, to znaczy takiego, po którego zastosowaniu nikt by nie ucierpiał. Doprowadza do tego przeważnie los (fatum) jeśli chodzi o utwory antyczne, lub błędne, lecz świadome, wybory człowieka.
W historii ludzkości niestety nadal zdarzają się momenty, w których w jakimś państwie do władzy dochodzi człowiek o chorobliwej impulsywności, agresji czy potrzebie kontroli. Taki człowiek w myśl wydumanych ideałów potrafi doprowadzić do wielu nieszczęść – zniewolić naród a nawet doprowadzić do wojny.
Antygona Sofoklesa to jeden z najbardziej znanych klasycznych dramatów starożytnej Grecji. To właśnie między innymi na tym dziele oparte są wszelkie konwencje, jakie znamy z czasów późniejszych. Sama Antygona zaś do dziś zajmuje bardzo istotne miejsce w kanonie lektur.
Antygona to antyczny dramat autorstwa Sofoklesa. Opisuje on historię potomków Edypa po tym, jak ten w hańbie i niesławie opuścił miasto i udał się na wygnanie. Każdy bohater dramatu prezentuje odmienne podejście do świata i rzeczywistości, przez co dramat staje się fascynującym kalejdoskopem ludzkich postaw i charakterów.
Sztuka dramatyczna w starożytnej Grecji stałą na poziomie absolutnie mistrzowskim, o czym świadczy fakt, że współcześnie nadal wykłada się antyczne sztuki na uczelniach wyższych, a także wystawia się na nowo w teatrach. Opowiadają bowiem o uniwersalnych problemach, o ludzkich namiętnościach, które nie zmieniają się niezależnie od czasów i epok.
Uważam, że stwierdzenie Zygmunta Krasińskiego, jakoby Lilla Weneda miała być „Antygoną słowiańską” jest bardzo trafne. Obie bohaterki miały wiele wspólnych cech i łączył je równie tragiczny los, któremu dzielnie stawiały czoła dzięki szlachetności swoich charakterów.
Przez wielu Antygona Sofoklesa jest dramatem dawanym za przykład starogreckiej tragedii. Rzeczywiście w tej sztuce zawarte są niemal wszystkie elementy, które dzisiaj znamy jako te najważniejsze dla antycznego teatru tragicznego, mistrzem którego był właśnie Sofokles.
Edyp i Kreon to dwóch władców Teb, którzy byli od siebie bardzo różni. Podczas kiedy Edyp miał na uwadze dobro Teb, Kreon władzę odbierał jako przywilej, a nie jako obowiązek i odpowiedzialność. Edyp był szlachetny i nie zachowywał się egoistycznie, nie wstydził się prosić o pomoc, Kreon natomiast z bezsensownym uporem trzymał się własnych błędnych decyzji.
Wysoki Sądzie! Szanowny ludu Teb! Zjawiam się pomiędzy Wami, by przemówić w obronie tej młodej dziewczyny, która została przez Was zawczasu skazana na potępienie i karę, na którą być może wcale nie zasłużyła.