Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Księga Rodzaju jest jednym z najważniejszych tekstów naszej cywilizacji. Pochodzi ze Starego Testamentu Pisma Świętego i jest kanonicznym tekstem opowiadającym o stworzeniu świata i człowieka przez Boga. To jedna z najistotniejszych wizji początków życia, jakie daje czytelnikom jedna z największych religii współczesnego świata.
Świat cały czas się zmienia. W epoce postępu technologicznego i cywilizacyjnego, właściwie każdy dzień rozpoczynamy w świecie innym od tego, w którym kończyliśmy dzień poprzedni. Trudno nadążyć za funkcjonowaniem w tak zastraszającym tempie, które cały czas wzrasta.
Od początku myślenia o ludzkości jako większej całości, która posiada wspólną historię oraz wspólne dążenia przyszłościowe, człowiek zastanawia się zarówno nad jej początkiem, jak i tym, jaki czeka ją koniec. Bardzo trudno jest przewidzieć, czy, kiedy i jaki koniec spotka nas wszystkich, dlatego jest to pole do domysłów i dociekań, także artystycznych.
Istnienie ludzkie, jako temat rozważań filozoficznych, to motyw, który towarzyszy człowiekowi właściwie odkąd tylko zyskał świadomość. Z biegiem czasu refleksje te przybierały coraz bardziej skomplikowane i złożone kształty i formy, a współcześnie filozofia składa się z ogromnej ilości rozmaitych systemów myślowych, ciężkich do pojęcia przez laika.
Księga Koheleta to jedna z najważniejszych części Pisma Świętego Starego Testamentu. Są w niej bowiem zawarte uniwersalne refleksje na temat życia, śmierci i przemijania, a także jednostki ludzkiej umieszczonej pomiędzy tymi zjawiskami.
Z historii oraz podań albo mitów, znamy wiele postaci, które w jakiś sposób przyczyniły się do powstania lub poprawy jakości życia ludzi na ziemi. Nie muszą to być wyłącznie mityczni bogowie – bywają to również wybitne jednostki, idealiście, którzy swoimi czynami wybiegają daleko poza horyzonty epoki, w której przyszło im żyć.
Istnieje ogólne przeświadczenie, że nie ma silniejszego uczucia od miłości matki wobec jej dziecka. Jest to aksjomat powielany od najdawniejszych czasów – swoje odzwierciedlenie posiada również w pradawnych wierzeniach i mitologiach.
„Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie” – to jedno z najmądrzejszych porzekadeł i przysłów, jakie stworzyła dotąd ludzkość. Aforyzm ten pojawiał się już w dziełach antycznych, lecz wypowiedział go również w sposób artystyczny Adam Mickiewicz. Żyjemy w czasach w których słowo „przyjaciel” jest nadużywane. Przyjacielem bowiem nie można nazwać każdego znajomego, kolegi czy koleżanki, człowieka, którego po prostu widujemy, np. w pracy albo w szkole.
Relacje pomiędzy człowiekiem a Bogiem – jakkolwiek rozumie się i pojmuje tego drugiego – stanowią przedmiot ludzkiej refleksji od momentu, w którym rozumne istoty zaczęły spoglądać w niebo i myśleć o wszechmocnej istocie, która w nim zamieszkuje.
Historię mitycznego potopu zna chyba każdy, w dodatku od dziecka. Jest to jedna z najbardziej charakterystycznych opowieści, jakie zawarto w Starym Testamencie Pisma Świętego. Mało kto wie, że ta opowieść była znana już setki lat przed spisanie Starego Testamentu, a wersja, którą znamy dziś, jest tylko pewnym jej wariantem. Noe również miał kilka wersji samego siebie, w zależności od tego, w jakiej części świata opowiadany był mit o wielkim potopie, który nieomal zgładził całą ludzkość.
Bóg postanawia zniszczyć ludzkość za jej grzechy, i odbudować ją za pomocą sprawiedliwych.
Bóg wybiera Noego i jego rodzinę jako tych, którzy mają przetrwać zagładę.
Abraham to jedna z najważniejszych postaci świata nie tylko judaistycznego, lecz także chrześcijańskiego. To bowiem pierwszy człowiek, do którego zwrócił się biblijny Bóg w celu ustanowienia narodu żydowskiego, a przez to i religii żydowskiej, która istnieje i funkcjonuje do dziś, i która położyła również podwaliny pod późniejszą religię chrześcijańską.